Joost Baljeu was een Nederlandse schilder, beeldhouwer, architect, grafisch kunstenaar en publicist.

Baljeu kreeg zijn opleiding van 1943 tot 1945 aan het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs in Amsterdam en was aanvankelijk werkzaam als schilder. Hij maakte realistische landschappen, stadsgezichten en stillevens. In 1950 ging hij zich, zoals vele andere kunstenaars in die tijd, oriënteren op de internationale vernieuwingsbewegingen van voor de Tweede Wereldoorlog, zoals het kubisme en de daaruit voortgekomen abstracte kunst. Hij liet zich vooral inspireren door de kunstenaars van De Stijl met hun geometrisch-abstracte vormentaal. In 1954 maakte hij zijn eerste ontwerp van een reliëf voor een wijkcentrum in Amsterdam. Het gevraagde ontwerp moest het samengaan van architectuur, schilder- en beeldhouwkunst demonstreren. Hij volgde een werkwijze die ook Piet Mondriaan en Theo van Doesburg hadden toegepast en raakte geboeid door de architectonische toepassingsmogelijkheden van reliëfs. Hij gaf vanaf dat moment het schilderen op. In 1956 maakte hij zijn eerste constructivistische, abstracte wandbeelden, bestaande uit gekleurde vlakken. In 1957 monteerde hij, om het ruimtelijke karakter te versterken, de vlakken haaks op elkaar.

Baljeu liet zich ook inspireren door de ontwikkelingen in Frankrijk, waar in de vijftiger jaren kunstenaars ruimtelijke kleurconstructies maakten, zoals een trouwe volgeling van Mondriaan, Jean Gorin van de Groupe Espace. Gorin had Mondriaan in 1926 voor het eerst ontmoet en was met hem bevriend geraakt. Hij was trouw gebleven aan het idioom van Mondriaan, het Neo-plasticisme. Baljeu ontmoette op zijn beurt in Parijs de zesentwintig jaar oudere Gorin. Hun vriendschap bracht Gorin enkele keren naar Amsterdam, onder andere in 1967 voor een retrospectieve tentoonstelling in het Stedelijk Museum.

Van 1957 tot 1972 was Baljeu docent aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.