André Bauchant was een Franse 'naïeve' schilder. Hij staat vooral bekend als schilder van bloemen en van landschapscomposities met figuren die vaak geïnspireerd zijn door de mythologie en de klassieke geschiedenis. Hij werd geboren in Château-Renault, Indre-et-Loire. Als zoon van een tuinman kwam hij aanvankelijk in het vak van zijn vader terecht, waarna hij doorgroeide tot het exploiteren van een kwekerij.

In 1914 werd hij opgeroepen om te dienen in de Eerste Wereldoorlog. Tijdens de militaire dienst werden zijn tekenvaardigheden opgemerkt en werd hij opgeleid tot kaartenmaker. Na de demobilisatie in 1919 vond hij zijn kinderdagverblijven verwoest. Hij en zijn vrouw verhuisden naar Auzouer-en-Touraine, waar hij werk vond op lokale boerderijen. Geïnspireerd door de landelijke omgeving wijdde hij zich op 45-jarige leeftijd aan een carrière als schilder. Veel van zijn vroege werken verbeelden bijbelse of mythologische thema's. Zijn eerste tentoonstelling was in 1921 op de Salon d'Automne, waar hij een grote Ulysses en de Sirenen en acht andere schilderijen toonde. Le Corbusier en Amédée Ozenfant schreven in 1922 een artikel over hem voor het tijdschrift L'Esprit Nouveau, en Le Corbusier werd een belangrijke verzamelaar van zijn werk.

In 1927 kreeg Bauchant van Diaghilev de opdracht om decors te ontwerpen voor Stravinsky's Apollon Musagète. Vervolgens waren Bauchants meest voorkomende onderwerpen bloemstillevens en landschappen met figuren. In 1937 werden zijn schilderijen opgenomen in de tentoonstelling Maîtres Populaires de la Réalité, die naar Parijs, Zürich en Londen reisde. In 1938–1939 werd een versie van dezelfde tentoonstelling gepresenteerd in acht Amerikaanse musea, te beginnen met het Museum of Modern Art in New York. In 1949 werd een overzichtstentoonstelling van 215 van zijn werken georganiseerd door de Galerie Charpentier in Parijs. Volgens kunsthistoricus Nadine Pouillon "manifesteert Bauchants behandeling van figuren, bevroren in houdingen die een zekere onhandigheid aangeven en alsof ze verankerd zijn in gebladerte, een poëtische en mysterieuze kwaliteit die soms doet denken aan middeleeuwse schilderijen. Deze associatie werd verder benadrukt door zijn gebruik van ongeglazuurde kleuren op de manier van quattrocento-fresco's en door een kleurgevoel vergelijkbaar met dat van Giotto."