De Nederlandse kunstschilder Gerrit Benner (1897-1981) dreef aanvankelijk samen met zijn vrouw een winkel in galanterieën in Leeuwarden. Hij schilderde in de nachtelijke uren, als het dagelijks werk was gedaan. Pas na de oorlog was zijn werk voor het eerst te zien op een expositie. Gerrit Benner werkte in betrekkelijke afzondering.

In het werk van Benner was aanvankelijk nog zijn belangstelling te zien voor het werk van de druksels van H.N. Werkman en het expressionisme, bekend van de schilders van de Ploeg. Tot circa 1950 blijven mystieke motieven als paardjes, mensfiguren en het dorp overheersen. De manier van schilderen, met gelaagde verfbehandeling, doet denken aan het werk van Herman Kruyder.

In korte tijd werd Benner een nationaal erkende kunstenaar. De jaren vijftig betekenden een hoogtepunt in zijn ontwikkeling. De onderwerpkeuze verengde zich tot het landschap en de composities kregen een opener karakter. Met fel gekleurde vlekken en banen wekte Benner de illusie op van landschappen. In 1955 ontving hij op de Bienal van Sao Paulo de derde prijs en drie jaar later kreeg hij de nationale Guggenheimprijs.

De abstrahering van het landschap zette na zijn verhuizing naar Amsterdam door en bereikte in de zestiger en zeventiger jaren een climax. Benner werkte in afzondering en verwerkte de invloeden van buitenaf op een heel persoonlijke wijze. Sandberg wist Benner raak te typeren: "Velen met vroeg succes blijven staan, Benner een laatbloeier gaat verder, elk bezoek aan zijn werkplaats verrast, verblijdt".