Éva Marianna Besnyő was een Hongaars-Nederlandse fotografe.

Met twee zussen groeide ze op in een liberaal-joods gezin. Zij kreeg voor haar 16e verjaardag een Kodak-boxcamera. Besnyö was in Boedapest het buurmeisje van Robert Capa aan wie zij de eerste fotolessen gaf. Toen ze 18 was volgde ze met een Rolleiflex-camera een cursus reclame- en portretfotografie bij Jozsef Pécsi. Hij stimuleerde haar om naar Berlijn te gaan waar ze als professioneel fotograaf aan de slag ging. In Berlijn leerde zij ook de Nederlandse fotograaf John Fernhout kennen. Fernhout, zoon van de schilderes Charley Toorop, keerde in 1930 terug naar Nederland. Vanwege de opkomst van de Nazi's besloot Éva Besnyő Duitsland te verlaten en in 1932 volgde ze Fernhout naar Nederland. Ze traden in 1933 in het huwelijk.

In 1933 trad Besnyö toe tot de Vereeniging van Arbeiders-Fotografen. Besnyö was een van de aanhangers van de Nieuwe Fotografie. Als lid van de tentoonstellingscommissie was Besnyö naast voorzitter Paul Schuitema en Cas Oorthuys, een van de drijvende krachten achter de organisatie van de tentoonstelling Foto '37, die in de zomer van 1937 onder auspiciën van de VANK in het Stedelijk Museum in Amsterdam werd georganiseerd.

Tot de Tweede Wereldoorlog deed ze veel aan portretfotografie maar ook het fotograferen van architectuur had haar belangstelling. Tijdens de bezetting moest ze onderduiken. Ze ontving via beeldend kunstenaar Willem Arondeus een vervalst persoonsbewijs waardoor ze werd "geariseerd". Zelf raakt Besnyö daarop ook betrokken bij het verzet. Ze maakte vooral pasfoto's voor persoonsbewijzen.

In 1939 kreeg ze een relatie met grafisch ontwerper Wim Brusse. In 1945 scheidde ze van Fernhout en trouwde ze met Brusse met wie ze een zoon en een dochter kreeg. Nadat de kinderen wat ouder waren geworden ging ze weer meer fotograferen waarbij ze in het begin van de jaren '70 zich vooral met een Leica-camera toelegde op het vastleggen van acties van Amsterdamse feministen van met name de groep Dolle Mina. In 1985 werd aan Besnyő de Annie Romeinprijs toegekend. In 1994 kreeg ze de Piet Zwart Prijs.

Op hoge leeftijd moest ze vanwege problemen met haar ogen stoppen met het fotograferen. De laatste jaren van haar leven woonde ze in het Rosa Spier Huis in Laren waar ze in 2003 op 93-jarige leeftijd overleed.