Joseph Heinrich Beuys was een Duits beeldend kunstenaar. Hij maakte tekeningen, plastiek, sculptuur en installaties. Bekend werd hij met plastische objecten, performances en Fluxusconcerten. Hij was professor in Düsseldorf en wordt gezien als een van de meest invloedrijke Duitse kunstenaars uit de tweede helft van de 20e eeuw.

Beuys werd geboren in het ziekenhuis te Krefeld en groeide op in Kleef en Rindern. Hij volgde het gymnasium in Kleef en viel al vroeg op als een getalenteerd persoon. Een voorbeeld hiervan was zijn goede pianospel. Een van zijn favoriete componisten was Eric Satie. In 1936 werd hij lid van de Hitlerjugend. Van 1938 tot 1941 speelde hij aan het gymnasium cello in een orkest van de Hitlerjugend. In 1939 sloot hij zich bij een circus aan, waarin hij een jaar lang werkzaamheden verrichtte als dierenverzorger en circusborddrager. Alhoewel Beuys al vroeg interesse had voor kunst, had hij aanvankelijk besloten om medicijnen te gaan studeren. Dit plan werd echter door de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog doorkruist. Met Pasen 1941 deed hij examen op het gymnasium. Na zijn examen meldde hij zich vrijwillig bij de Luftwaffe.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Beuys radiotechnicus in een Stuka-duikbommenwerper. In maart 1944 tijdens een van zijn missies over de Krim werd zijn vliegtuig neergeschoten. Beuys overleefde het ongeluk maar raakte in coma onder de wrakstukken van het toestel. De Duitse zoekgroep had de moed al opgegeven; hij werd echter, bijna doodgevroren, gevonden door nomadische Tataren, die hem met vet insmeerden en in vilt wikkelden om hem warm te houden en die hem zodoende het leven gered hebben. Beuys ontwaakte uit zijn coma in een Duits veldhospitaal. Beuys' internationale handelsmerk, de vilten hoed, bedekte de zilveren plaat in zijn schedel die daar werd ingeplant. Deze persoonlijke 'mythe' heeft een grote invloed gehad op Beuys' latere werk; hij maakte zoveel gebruik van de onconventionele materialen vet en vilt dat hij de bijnaam "vet-en-vilt-kunstenaar" kreeg. Het is niet duidelijk in hoeverre de mythe rondom de redding door de Tataren op werkelijkheid berust. Soms wordt er gesuggereerd dat hij het verhaal verzon of de feiten overdreef om absolutie te krijgen voor zijn deelname aan de oorlog.

Na de oorlog besloot Beuys om toch voor een carrière in de kunst te kiezen en ging studeren aan de kunstacademie Düsseldorf van 1946 tot 1951. Een van zijn grote voorbeelden was de beeldhouwer Wilhelm Lehmbruck. Ook bestudeerde hij diepgaand de antroposofie. De Kleefse fotograaf Fritz Getlinger maakte foto's voor zijn presentatiemap. Beuys studeerde af als Meisterschüler van de beeldhouwer Ewald Mataré en werkte onder diens supervisie aan ontwerpen voor deuren voor de Dom van Keulen en de grafsteen van de schilder Heinrich Nauen. Hij ontwierp ook de grafsteen van Fritz Niehaus en een hangend crucifix voor een kapel in Meerbusch.

In de jaren 1950-1959 had hij zijn atelier in het voormalige Kurhaus Kleve en sloot hij nauwe vriendschap met Hans van der Grinten en Franz Joseph van der Grinten, die zijn werk begonnen te verzamelen. Hij stelde tentoon in museum Haus Koekkoek in Kleef en had een Stallaustellung in huize Van der Grinten in Kranenburg. In september 1959 trouwde hij met Eva-Maria Wurmbach. In 1961 werd hij hoofddocent sculptuur (Professor) aan de academie in Düsseldorf.

In 1962 kwam Beuys in contact met de Fluxus-beweging en de multidisciplinaire performancekunst van die groep. Beuys nam deel aan meerdere Fluxus-festivals en wordt wel gezien als een van de belangrijkste en beroemdste leden, hoewel hij zelf al spoedig een eigen richting insloeg. Zijn werk veranderde ook: in plaats van te tekenen ging hij veel meer performances (Duits:Aktionen) doen, omdat hij geloofde dat hij op die manier zijn kunst een belangrijkere rol in de samenleving kon laten spelen. Zijn aanvankelijke werk bestaat vooral uit tekeningen en aquarellen die, evenals zijn vroege plastieken, nog directe betrekking hebben op de realiteit, al hebben zijn figuren meestal een symbolische betekenis. In de jaren 50 ontstonden duizenden tekeningen en aquarellen, waarvoor hij onconventionele materialen gebruikte als: thee, beits en vruchtensappen. Vaak voorkomende thema's waren de vrouw, allerlei dieren zoals eland, hert, haas en mythologische onderwerpen. Een omvangrijke collectie vroege Beuys-werken is te zien in het museum Slot Moyland te Bedburg-Hau in Duitsland.

Joseph Beuys had op de kunstacademie Düsseldorf een groot aantal studenten. Hij besteedde veel tijd en energie aan het uiteenzetten van zijn ideeën en het kritisch bespreken van de werken van zijn leerlingen, zodat zij in staat zouden zijn zelfstandig als kunstenaar te functioneren. In 1972 werd hij als professor in Düsseldorf op staande voet ontslagen door de minister van onderwijs Johannes Rau omdat hij weigerde de opnamestop voor nieuwe leerlingen op te volgen en alle afgewezen studenten tot zijn klas toeliet. Toen hij op staande voet ontslagen was zette Beuys zijn lessen voort op het gazon in het park naast de academie. Zijn ontslag leidde tot een jarenlange juridische strijd met als uitkomst dat Beuys ten slotte in ere hersteld werd en zowel zijn professorentitel als zijn lokaal in de academie mocht blijven gebruiken.

In 1970 was Joseph Beuys hoogleraar beeldhouwkunst aan de Kunstakademie Düsseldorf. Zijn jongste student aan de Kunstakademie Düsseldorf was Elias Maria Reti, die op zijn vijftiende kunst met hem studeerde.

Beuys ging steevast gekleed in een jeansbroek gecombineerd met een vissersjasje met vele opgenaaide zakken. Zijn 'handelsmerk' als kunstenaar was de vilten hoed van het model stetson, die hij altijd droeg bij zijn openbare optredens.

Hij nam vijf keer deel aan de documenta in Kassel: in 1964 met Plastische Arbeiten, in 1968 met Plastiken und Objecten, in 1972 met Büro für Direkte Demokratie, in 1977 met Honigpumpe am Arbeitsplatz, in 1982 met 7000 Eichen; Stadtverwaldung statt Stadtverwaltung. In 1976 nam hij deel aan de Biënnale van Venetië.

Beuys was medeoprichter van en stelde zich kandidaat voor de ecologische partij die Grünen. In 1979 ontmoette hij Andy Warhol, die verschillende portretten van hem maakte. De luxe auto, die Beuys kocht toen hij daar genoeg geld voor had, was een gebruikte Bentley (model S1 uit 1959).

Op 12 januari 1985 werkten Joseph Beuys, Andy Warhol en de Japanse kunstenaar Kaii Higashiyama mee aan het Global-Art-Fusion project. Dit was een door de concept-kunstenaar Ueli Fuchser geïnitieerd intercontinentaal aangelegd Fax-Art project, waarbij een fax met tekeningen van de drie kunstenaars in 32 minuten om de wereld werd gestuurd - van Düsseldorf via New York en Tokio naar Palais Liechtenstein, het museum voor de moderne kunst in Wenen. De fax was bedoeld als statement voor de vrede tijdens de koude oorlog. Het was een van de eerste werken in een globale context, nog voor het tijdperk van het internet. Joseph Beuys stierf begin 1986 op 64-jarige leeftijd in zijn werkkamer te Düsseldorf-Oberkassel. Hij had een zoon en een dochter.

Joseph Beuys was een van de aanhangers van de theorie dat er zoiets had bestaan als het Hollands licht. De schilderijen van veel van de Nederlandse meesters, zoals Rembrandt, hadden volgens Beuys een bepaald 'licht', doordat ze waren geschilderd in de tijd voordat het IJsselmeer was ingepolderd. Door de inpoldering had Nederland volgens Beuys zijn specifieke licht verloren.

Beuys was verschillende keren actief als kunstenaar in Nederland. In 1970 toonde hij Tekeningen 1945-1970 in de Vleeshal van het Stadhuis te Middelburg. In 1978 was hij bijvoorbeeld deelnemer aan de workshop Behaviour in Arnhem. Er werden verschillende experimenten gedaan die kunst met menselijk gedrag verbonden. Een ander moment was zijn presentatie in museum Boijmans van Beuningen te Rotterdam in 1980, waar hij gedurende drie dagen discussies voerde over kunst en maatschappij. Tijdens diens optreden ontstond een politiek manifest dat sloeg op de Grünen en de tweespalt die hij hierbij voorzag. Het manifest bestond uit een portret met Bud Oostrom (alias Masslov) en heette Kein Grün ohne Rot: een verbinding zonder synthese.

Een van de initiatieven waar Beuys aan meewerkte was de 'Vrije Internationale Universiteit' (Free International University). Dit is een los-vast collectief van kunstenaars en geïnteresseerden dat nog steeds bestaat. Deze organisatie probeert het gedachtegoed van Beuys levend te houden en te verspreiden door middel van publicaties, manifestaties, voordrachten en lezingen. Toen hij zich engageerde voor de Grünen ontstond een videoclip waarin Beuys het lied zingt Sonne statt Reagan.

De werken van Beuys zijn meestal onconventioneel van aard: ze zorgen vaak voor een sterke mening bij de beschouwer. Het avant-gardistische werk van Beuys wordt vaak als sterk conceptueel betiteld: voor hem was het effectief overbrengen van zijn ideeën belangrijker dan de persoonlijke manuele uitwerking van zijn kunstwerken. De uitwerking kon bijvoorbeeld ook gebeuren door technici en handwerkslieden. Hij maakte circa vijfhonderdveertig multiples, die vaak bestonden uit nieuwe combinaties van reeds bestaande industriële voorwerpen. Hij maakte in totaal meer dan 15.000 werken. Als belangrijkste kunstwerk noemde Beuys desgevraagd zijn 'Sociale Sculptuur'. Dit is een radicale kunsttheorie waarbinnen ieder mens kan participeren en verantwoordelijk is voor de kwaliteit van de samenleving waarin hij leeft. In samenwerking met Klaus Staeck gaf hij grafiek-edities uit zoals lithografieën, affiches, boeken video's en series kunstpostkaarten, waaronder kaarten van hout en van vilt. In musea maakte hij installaties en stalde persoonlijke objecten uit in vitrines. Sommige van zijn beelden werden uitgevoerd in brons.

Voorbeelden van bekende werken van Joseph Beuys zijn: 'Hoe je aan een dode haas schilderijen uitlegt' (1965), een actie met een dode haas in galerie Schmela in Düsseldorf, 'Viltpak' (1970), een pak bestaande uit een broek en een jasje gemaakt van vilt; 'Ik hou van Amerika en Amerika houdt van mij' (1974), een performance waarbij hij zichzelf vijf dagen lang met een coyote in een kooi liet opsluiten in een galerie in New York; en de sculpturen die 'vethoek' (Fettecke) genoemd werden: vetmassa's die in de hoek van een kamer, op een stoel of in een kartonnen doos waren aangebracht.