Jan de Bie was een Nederlands beeldend kunstenaar. Jan de Bie studeerde in 1973 af aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving, afdeling schilderkunst, 's-Hertogenbosch, met schilderijen en tekeningen. Hij vond zijn inspiratie dan voornamelijk in het landschap in de buurt van zijn geboortestad, het Dooibroek.

In 1974 nam hij deel aan de Brabant Biënnale en in 1978 opnieuw. Zijn manier van werken werd door de pers destijds voor kladderen aangezien, maar later werd daar anders over gedacht. Hij ontwikkelde zich verder als een beeldend kunstenaar die een bijna vergeten techniek als de houtdruk niet uit de weg gaat. Hij werd hier zelfs meester in. Figuratie en/of abstractie zijn geen begrippen waar hij zich mee bezighoudt. De aandacht voor het landschap ging nooit voorbij maar tegelijkertijd breidde het aandachtsgebied zich uit naar duiven en hun bewoning, Ulysses van James Joyce en bibliotheken in het algemeen. Er ontstaan tekeningen, schilderijen, houtdrukken, bouwsels en boeken waarin bovenstaande fascinaties worden uitgebeeld. Recentelijk is daar het etsen bijgekomen.

In Nijmegen kwam in 1989 zijn eerste overzicht in de Commanderie van Sint Jan. In 2004 volgde een tweede in Museum van Bommel van Dam in Venlo. Bij die gelegenheid verscheen Verf en Inkt, Doen en Laten over werk en leven van De Bie.

In 2006 verscheen het boek Papieren en Notulen van de Asgrauwe, een roman over de duivensport van auteur H. van Boxtel, beeldend weergegeven door Jan de Bie. In 2013 werkte Jan de Bie tijdens de renovatie en nieuwbouw van Het Noordbrabants Museum en het Stedelijk Museum ’s-Hertogenbosch aan blijvende muurschilderingen in de overgang tussen de twee gebouwen. In 2014/2015 een derde overzicht van de periode 2004/2014 in het Breda’s Museum, de tentoonstelling Boeken landschappen.

Van 1988 tot 2008 was De Bie docent aan de Academie voor Beeldende Kunsten Sint-Joost, Breda op de afdeling autonoom.