Paul Blanca (1958), officiële naam Paul Vlaswinkel, is een Nederlandse kunst fotograaf die een doorbraak in de vroege jaren 1980 had met zijn confronterende gewelddadige zelfportretten, beïnvloed door de grote Amerikaanse fotografen Robert Mapplethorpe (1946-1989) en Andres Serrano (1950).

De zelfdoordachte Paul Blanca kwam in aanraking met de artscene toen hij Eva Veldhoen ontmoette, de dochter van de bekende Nederlandse kunstschilder Aat Veldhoen (1934). De kennismaking met deze kunstzinnige omgeving was een echte eye-opener voor Paul Blanca en kort daarna begon hij te fotograferen, eerst in kleur met een klein scherm camera, maar al snel daarna in het zwart-wit met een Hasselblad camera (6 x 6 cm).

In 1980 werd Paul Blanca voorgesteld aan de wereldberoemde choreograaf Hans van Manen (1932), een verdienstelijk fotograaf met een eigen fotostudio. Naast hun gezamenlijke interesse in fotografie gebruikte Van Manen Paul Blanca ook als een kick-bokser in een van zijn danschoreografieën genaamd Pose. Paul Blanca beoefende deze full-contact sport al vanaf zijn 16e.

Robert Mapplethorpe, een goede vriend van Hans van Manen was erg onder de indruk van Paul Blanca’s zelfportretten en stelde hem later voor aan de high society van New York (net als Keith Haring, Willem de Kooning, Japser Johns, Grace Jones … enz.), onder vermelding van ‘Paul Blanca is mijn enige concurrent.’ De kunstverzamelaar Bill Katz zegt in True Colors Anthony Haden Gast’s – The Real Life of the Art World aan Paul Blanca: “… bereikt hij een soort poëzie die weinig artiesten hebben”.

In de meeste zelfportretten van Paul Blanca zijn sterke emoties en gewelddadige thema’s als angst, verdriet, pijn, agressie en seksualiteit terug te vinden. Lijnrecht tegen deze harde werken, zijn er de gevoelige en zachte foto’s, zoals het een zogenaamde ‘Moeder en Zoon’ afbeelding van zichzelf in een tender omhelzing met zijn moeder, beiden volledig naakt (Mapplethorpe’s favoriet), of het portret waarbij hij zijn pasgeboren zoon in de lucht houdt, genaamd ‘Vader en Zoon’.

In 1986 werkte Paul Blanca aan een boek met de titel Timing (gepubliceerd in een oplage van 1000 door de Woelrat) kenmerkend voor de opkomende Nederlandse kunstenaars van de jaren tachtig. Zijn foto’s werden vergezeld door gedichten van Koos Dalstra (1950).

Voor zijn ontroerende serie ‘Par la Pluie des Femmes’ (1989) vroeg hij zijn vrouwelijke modellen om na te denken over hun meest traumatische ervaringen. Samen met Hans Gieles en Francis Boeske van de galerie Vous êtes ici produceerde hij de prachtige Sangre de Toro-serie in 1991. Gedurende deze tijd begon Paul Blanca ook als een research-journalist voor het Amsterdamse weekblad Nieuwe Revu en de krant Het Parool. Hij schreef over crack waarbij hij zijn eigen grenzen opnieuw ontdekte en zelf begon te gebruiken, wat resulteerde in een verslaving. Zijn artikel voor de Nieuwe Revu over wapens was het startpunt van een neerwaartse spiraal van Paul Blanca. Hij wordt een verdachte in de aanval op Rob Scholte in 1995 omwille van zijn “kennis” van de granaten. Er was een lange stilte, maar in 2008 kwam Paul Blanca terug met een project genaamd Mi Mattes, waarin hij rondhangende bendeleden fotografeerde bij zijn atelier.

In de loop der jaren lijkt er een toenemende wilskracht te zitten in Paul Blanca’s zelfportretten. In 1982 fotografeerde hij zichzelf met zes levende palingen in zijn mond (in zijn beleving een walgelijk dier). In het portret kijkt hij naar de kijker met een gelaten gezichtsuitdrukking alsof hij denkt “dat is hoe het echt gaat”.

Paul Blanca, die woonde en werkte in Spanje voor twee jaar (in de vroege jaren 1990) was geobsedeerd door de stierengevechten en hij werd op de hoogte gehouden van alle lokale seizoensgebonden feesten om foto’s te nemen. Om zichzelf emotioneel uit te dagen, deed Paul Blanca ook mee aan een stierengevecht, maar dan met gevaarlijke koeien van 850 pond. Aan te vechten zelf emotioneel Blanca heeft ook deelgenomen aan een stierengevecht, niet met echte stieren, maar met gevaarlijke Vacas (koeien) van 850 pond. Het intrigeerde hem dat wanneer het stierengevecht ten einde was, het vlees van de stier geserveerd werd in restaurants, maar dat er niets wordt gedaan met het bloed. Het is tenslotte de vloeistof van het leven. Paul Blanca onderzocht of het bloed gebruikt kon worden als zeefdruk-inkt. Het behandelde bloed werd gebruikt voor de Sangre de Toro portfolio, gebaseerd op Blanca’s foto’s. Door de inkt slechts één keer door de zeef te duwen, kreeg je niet meer dan een licht roze kleur te zien. Uiteindelijk moest dit 35 keer gedaan worden om de donkerste toon op de foto’s te bereiken. Dit creëerde een reliëf. De serie vormt een hoogtepunt van het fotografisch werk van Paul Blanca. Voor de aanhangers is het een must en voor de tegenstanders van het stierenvechten is het ook een monument van schoonheid.