Vlaams-Belgische beeldend kunstenaar, schilder, beeldhouwer, tekenaar, graficus, dichter-filosoof en bouwer van installaties en environments. De Cordier wil de wereld veranderen beginnend bij zichzelf, waarbij de kunst slechts een vraag naar zuiver zelfbeschikkingsrecht kan zijn. Thierry De Cordier wordt nu algemeen erkend als één van de belangrijkste kunstenaars van zijn generatie. Hij was echter lang slechts in kleine kring bekend. Ondanks exposities die er toe doen werd hij vooral alleen in vaktijdschriften vernoemd. Cordiers werk is grillig, persoonlijk, wars van conventies, beschouwelijk en lyrisch tegelijk. Zijn oeuvre bestaat uit met name schilderijen en beeldhouwwerken. Opvallend aan de werken van Thierry De Cordier is het gebruik van oude en verweerde materialen. Het zijn materialen die afkomstig zijn uit de directe omgeving van zijn landelijk gelegen woon- en werkplaatsen. Jarenlang was dit het Vlaamse dorp Schorisse. De Cordier kiest welbewust voor het isolement om zich te kunnen concentreren op zijn eigenzinnige wereldbeschouwingen waarvan hij in beeld en geschrift verslag doet. Het beschouwen en het creëren zijn voor het kunstenaarschap van De Cordier twee nauw verwante bezigheden. Zijn beelden en tekeningen kunnen -soms letterlijk- worden gelezen als verslagen van observaties, overdenkingen en commentaren. Het landschap en de tuin spelen hierin een belangrijke rol als panorama en voedingsbodem voor zijn gedachtewereld. Het (Vlaamse) landschap en zijn groentetuin zijn voor De Cordier werkterrein, onderwerp en inspiratiebron tegelijkertijd. Dit is niet het afgelegen territorium van een wereldvreemde zonderling, maar een observatiepost vanwaaruit hij in rust en afzondering de wereld kan overdenken en tot harmonie met de natuur kan komen. En dit niet vanuit een nostalgische romantiek, maar wel vanuit een continue reflectie op hoe hij zich tot de kunst, de natuur, zijn omgeving en de wereld wil en kan verhouden. In tal van tekeningen betoont hij de natuur zijn respect en verbondenheid (Zelfportret als regenworm 1983-85, Ik sta vóór een aardappelveldÂ…1995 en Ik ben een peer! 1997). In andere werken toont hij zich de aandachtige observator en verslaglegger (Écritoire 1988, Plan de jardin 1988-89, Brieven uit Schorisse 1991 en Studiolo in de bomen 1991). Zijn gesloten werk typeert deze kunstenaar maar is daarom niet minder fascinerend. Het werk van Thierry De Cordier, de gedachten, de kunstenaar intrigeren buitenmate. Toch laten zij zich nooit helemaal bezitten. Zij blijven verborgen in een niet open te breken beslotenheid, op het gevaar af dat de kijker zich afwendt. Hij ontbeert de gastvrijheid van de kunstenaar. De Cordier keert met zijn werk terug naar de cultische natuur "omdat hij precies door het ontstaan van het leven dwaalt, in de donkerte van de aarde, in het vuur en in het water, op zoek naar het ultieme stilleven van onze ziel en onze kosmos" (Jan Hoet). De Cordier hunkert naar een organisch bestaan, op zoek naar de kosmische eenheid van de dingen. De kunstenaar verzamelt en ordent in zijn werk een veelheid van objecten tot hybriden, oergestalten. Zij herinneren aan culturele handelingen en dragen in zich een proeve van eenheid en heelheid dragen. Zij vormen zo een kleine kosmos op zich, die baadt in een bucolisch arcadische sfeer. Zij dragen in zich een eigentijdse poëzie met de fascinatie van wat nu nog verborgen is, maar straks geboren of herboren wordt, groeit en beweegt. "Wat bij het zien van elk raadselachtig, tijdloos object van De Cordier plaatsgrijpt is een exploratie van de laatste trillingen van een ooit gigantische epifanie van de cultische mens: het zien van de natuur en het eraan ontleende gevoel van samenhang en de hen overstijgende betekenis van existentiële zin" (Stefaan Hertman) De Cordier is geobsedeerd door zwart. Als wit synthese is van alle hoofdkleuren dan zou zwart er de negatie van kunnen zijn. Is het een "diepe argwaan over de illusie die de wereld zich met kleur tracht te bouwen, kleur als elegante dekmantel van of alibi voor een veel te duistere waarheid"? (Jan Hoet) Om die waarheid te doorgronden heeft De Cordier niet genoeg aan het beeld alleen. Hij schrijft ook op en naast zijn beeldend werk. De Cordier schrijft al tekenend en tekent al schrijvend. Volgens hem is niets definitief, geen beeld, geen tekst en moet de mens steeds opnieuw leren leren en leven. Beeld en woord moeten elkaar helpen om te verklaren en de duisternis te doorgronden. Schrijven biedt hem een vrijplaats en "innerlijke rust". Schrijven versterkt de afstandelijke positie die De Cordier wil innemen. De Cordier wil zich niet laten grijpen. Hij plaatst zich aan de rand van de dingen. Hij plaatst zich buiten de tijd. Hij laat zich niet meesleuren door de compromissen van de wereld en de nuttigheid die zij pretendeert. Hij negeert dit alles niet, maar hij wil het met een kritische distantie waarnemen, erop reflecteren en reageren. Hij doet dit als schrijver-filosoof vanuit die ene grote drijfveer: een doelbewust onderzoek naar de positie van de hedendaagse mens, naar de wortels van de `condition humaine`. Thierry De Cordier heeft van het `tegenspreken` van de wereld zijn hoofdbezigheid gemaakt. Niet uit koppigheid of arrogantie – hoewel hij veel `leugens` achterhaald heeft – maar als experiment, om te zien waar hij zal belanden. In ouderwets handschrift schreef hij dat hij romantisch en melancholiek is, en hij noemde zich een vermoeid filosoof en uitvinder van doeltreffende systemen om het geluk te vinden. In zekere zin zijn zijn tekeningen, teksten en sculpturen boodschappen aan zichzelf: vermaningen, zelfbespiegelingen, relativeringen, bedoeld om zichzelf en anderen beter te begrijpen. Zijn beelden, die veelal van armzalige afvalmaterialen zijn gemaakt, brengen de tekortkomingen van het menselijk bestaan tot uitdrukking, maar ook de ascese, de moraal en de menselijke waardigheid.