Armand Demeulemeester was een autodidact in de echte zin van het woord. Hij heeft ooit zijn levensweg gevonden zonder de vermanende vinger van een meester en zonder enig beklemmend academisme. Hij heeft als het ware een bron in zichzelf ontdekt die is blijven opwellen tot aan zijn dood. Hij heeft die bron weten te kanaliseren in alle vrijheid en vooral in alle echtheid. Meer dan een halve eeuw was Armand Demeulemeester een aandachtige toeschouwer van zijn wereld en zijn tijd. In de stilte van zijn atelier gaf hij er met kleur en vorm een nieuw en eigen leven aan. Zijn schildersleven werd één lange zoektocht, zowel picturaal als spiritueel. Armand Demeulemeester nam deel aan talrijke groepstentoonstellingen in binnen- en buitenland. Zijn werk is opgenomen in de diverse catalogi. Werk van de kunstenaar is verspreid over privé-verzamelingen in België, Luxemburg, Nederland, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Engeland, de Verenigde Staten, Japan en Korea. Schilderijen van Armand Demeulemeester bevinden zich bovendien in de verzamelingen van de Belgische Staat, de Vlaamse Gemeenschap en de provincie Oost-Vlaanderen en verder in de musea van Doornik, Oostende, Kortrijk, Laren en Vaticaanstad. Elkeen die vertrouwd is met het oeuvre van Armand Demeulemeester, kan niet ontkennen dat de kunstschilder een aantal steeds weerkerende themaÂ’s heeft bespeeld. De onderwerpen weerspiegelen ongetwijfeld wat er in de ziel van de kunstenaar omging en zelf zou hij dat waarschijnlijk ook erkennen, namelijk de liefde en haar pijn. Zijn omvangrijke oeuvre is er vol van. De kleurrijke schilderijen dragen vaak een stempel van machteloosheid, van pijn om de onvolkomenheid van de mens of van lijden aan een verlangen naar het onbereikbare. Zoals prof. dr. Peter Schmidt opmerkt in ‘Armand Demeulemeester, Een schilderslevenÂ’, een boek dat verschenen is naar aanleiding van de vijfenzeventigste verjaardag van de kunstenaar, zijn er twee terreinen waarop Demeulemeester zich bijzonder thuis voelde. Enerzijds zijn er de vele landschappen en stillevens en anderzijds de doeken die gegroeid zijn uit de bijbel en andere literaire werken. Beide domeinen belichamen duidelijk de spanning die er leeft tussen werkelijkheid en abstractie en tussen functie en vorm. Als kind al had Armand Demeulemeester een bijzondere aandacht voor de wonderbare krachten in de natuur, de wisselende seizoenen en het leven en de dood. De natuur fascineerde hem. Pas later besefte hij hoe groot de begeestering wel was om die natuur te laten herleven op doek. Bij het verruimen van de artistieke benadering ervan was zijn contact met Georges Chabot, toenmalig voorzitter van de Commissie van het Museum voor Schone Kunsten in Gent, van cruciaal belang. Hij leerde dat het realiteitsgehalte van de subjectieve kleurenwereld even sterk kan zijn als de objectieve kleurenwereld van de natuur; zo kan gras rood zijn als de kunstenaar dat zo ervaart en de lucht geel. Ook het transcendente is duidelijk voelbaar in het oeuvre van Demeulemeester. Het is alsof zijn diepste geloof en ongeloof zichzelf vorm gaven in de strepen en vegen op zijn schilderij. Het kan niet anders of de gedrevenheid waarmee de nederige mens Demeulemeester zich heel vroeg in het scheppingsproces wierp, moest gevoed zijn aan een diepe en krachtige bron. Een aantal bijbelse taferelen weerspiegelen net als de landschappen zijn constante verwondering over en bewondering voor de grootsheid van de kosmos. Het aanschouwen van de kosmos vervulde hem met huiver, liefde en dankbaarheid tegelijk. De kleuren, de manier van schilderen en de tekens en symbolen veranderden met de jaren, maar steeds zijn ze getekend door het positief of negatief ervaren van de kosmos. Vanaf het moment dat de kunstenaar in zijn grote cycli bijbelse themaÂ’s verwerkte, werd hij algemeen beschouwd als een van onze belangrijkste religieus geïnspireerde kunstenaars. Voor Armand Demeulemeester was zijn schilderij pas volwaardig als het de kijker uit zichzelf trof. De grootheid van een kunstwerk steekt in het werk en niet in de aanleiding ertoe of in de uitleg achteraf. Hij was ervan overtuigd dat het begrijpen ervan moest komen vanuit een ontroering. Maar ook was hij er zich ten volle van bewust dat elk kunstwerk voortkomt uit een denkproces. De grens tussen de gevoelswereld en het denken is delicaat, maar beiden sluiten elkaar geenszins uit. Het grootste kunstwerk is wellicht datgene dat beide, de rede en de emotie, met evenveel kracht kan beroeren.