Dieteren geeft gehoor aan de verschillende tonaliteiten van de schildersdrang. De lokroep van de verf, de verleiding van de vorm, overgoten met uiteenlopende kleuren. Maar zonder de Einheit der Erfindung uit het oog te verliezen. Alle componenten uit het werk hebben betrekking op elkaar en zijn betrokken met elkaar. De concentratie legt zich op de eenheid. Die eenheid geeft hij licht, tijd en ruimte om te ‘groeien’, zich te ontwikkelen tot een eindcredo. Hij brengt een expressief maar in zich gekeerd kunstwerk tot stand, waarbij het doek bevrijd is van de verplichting om te focussen op direct herkenbare thema’s en motieven. Soms gebeuren de kleurovergangen bruusk, dan weer sensueel of geleidelijk, in elkaar vloeiend.

Dit alles zorgt voor een samenspel, een samenklank van verf en doek, van compositie en inhoud, ja, van plasticiteit en expressiviteit. Ingehouden en tegelijkertijd zeer vlot, spontaan, ogenschijnlijk naïef maar zeer beredeneerd, bedacht. Het oeuvre van Dieteren is dit alles tegelijkertijd. De twijfel die zich tussen de lijnen afspeelt is schijnbaar en gewild. Want hoewel Dieteren in eerste instantie het principe van de lijn, de hand, de beweging volgt, vergeet hij het denken nooit, als een monologue interieur is hij in staat om vanuit de diepste spontaniteit van hand en verf te creëren, maar beredeneerd en gestuurd, nooit zomaar en in het wilde weg. Hij kent de voorafgelegde weg. Het hoofd verliest de beweging van de lijn niet uit het oog. ‘De verdinglijking, de door zijn eigen ervaring van het voorwerp tot in het onverwoestbare, geïntensiveerde werkelijkheid, dat is volgens hem de diepste bedoeling van zijn meest intieme arbeid.