Dirk Filarski, een gerenommeerd vertegenwoordiger van de Bergense school, was een veelzijdige kunstenaar en van de oude stempel, want Filarski schilderde, aquarelleerde, tekende, etste, lithografeerde en vervaardigde hout- en linoleumsneden. Hij nam actief deel aan meer dan driehonderd exposities en oogstte zowel bijtende kritiek als wierookwolken van waardering. Het laatste kwam onder meer tot uitdrukking in onderscheidingen, medailles en eretentoonstellingen. Zijn werk stond in de belangstelling van musea en particuliere verzamelaars in binnen- en buitenland. En eigenlijk is er nog niets veranderd, want als er een Filarski op de markt komt, is de belangstelling onverminderd groot. Lakkie werd hij genoemd door familie, vrienden en bekenden. Of nog kernachtiger Lak, omdat hij naar veler oordeel overal lak aan had. Lak was een geuzennaam die hij met trots droeg. Dirk, zijn eigenlijke voornaam dus, was bij bijna niemand bekend. Dat werd mede in de hand gewerkt omdat Filarski altijd signeerde met D.H.W. Filarski of Filarski. Filarski had geen rustige natuur, verbondenheid met één plek en steeds dezelfde mensen was voor hem een kwelling. Hij voelde een innerlijke noodzaak tot voortdurende verandering van omgeving. Filarski reisde continu tussen Nederland, met Bergen als uitvalsbasis, Zwitserland, Italië, Duitsland en Frankrijk. In Zwitserland werden de bergen in brede lijnen en kleurbanen op het doek gezet. Landschappen en bloemstillevens waren favoriete onderwerpen. In Bergen schilderde hij donkere krachtige, expressionistische bosgezichten. Hoewel bekend als schilder van de Bergense School, is zijn vroege werk licht en kleurrijk en na de Bergense periode keren stevige kleuren terug in zijn schilderijen. In zijn expressie was hij een eigentijds schilder die tegelijkertijd de Nederlandse traditie van Van Gogh en Toorop trouw bleef. In zijn zwerversbestaan was hij regelmatig te gast in Limburg. In de zomer van 1927 logeerde hij een tijd in Gulpen bij de zus van de Amsterdamse tandarts Victor de Munck, zijn grootste verzamelaar. Filarski werkte er op straat en vereeuwigde de kerk en het dorpscentrum met het mooie groen. Ook later, toen internationale reizen onmogelijk werden door crises en Tweede Wereldoorlog, was Filarski vaak in Limburg. Het heuvelland en de kastelen troffen hem aangenaam als visueel en op schoonheid ingesteld mens.