Sinds de vroege jaren 70 is Hamish Fulton een beeldhouwer, fotograaf, en Land art kunstenaar genoemd. Hij noemt zichzelf liever een 'walking artist' en maakt wandelingen die hij documenteerd.

De zwart-wit foto’s van verstilde landschappen en ongerepte natuur van Hamish Fulton geven het werk, mede door het feit dat ze op een zeer traditionele wijze in houten lijsten worden gepresenteerd, een mysterieus en on-modern voorkomen. Daardoor lijkt het of we te maken hebben met de kunst van een romantische buitenstaander, van een kunstenaar die los van de moderne avant-garde traditie werk maakt dat eerder getuigt van een 19e eeuwse sensibiliteit.

Zowel het werk van Hamish Fulton als van zijn vriend en collega Richard Long wordt dan ook dikwijls geïnterpreteerd in het verlengde van de grote Engelse traditie van landschapschilderkunst, “country life”, en de vergaande bewondering voor het landschappelijke die zo voelbaar aanwezig is in de traditionele Engelse cultuur. Toch kunnen beide kunstenaars niet gezien worden als een 20e eeuwse versie van de Victoriaanse reiziger, omdat beider verhouding tot het landschap daarvan wezenlijk verschilt. Daarenboven zijn er eveneens fundamentele verschillen aan te tonen tussen het werk van Richard Long die verkiest het landschap te organiseren en Hamish Fulton die het landschap onberoerd laat en het op hem laat inwerken. Zoals bekend maakt Richard Long de tegenstelling tussen cultuur en natuur op een expliciete wijze duidelijk door in de vorm van geometrische sculpturen op basis van gevonden materialen zoals takken of keien, of door dit materiaal te reconstrueren in de culturele, geconditioneerde ruimte van een museum of galerie.

Hamish Fulton van zijn kant stelt deze tegenstelling slechts impliciet aan de orde. Hij beperkt zich tot het documenteren van de ervaring ter plaatse in de natuur, zonder in te grijpen in die omgeving. In het werk van Hamish Fulton staat de wandeling centraal; de wandeling als meest eenvoudige en directe dialoog tussen mens en natuur. De wandeling is voor hem in eerste instantie een fysieke – en daardoor ook existentiële – ervaring, en zijn foto’s zijn de herinneringen, de getuigen van belangrijke momenten binnen die ervaring. Daarom ook verwijzen de teksten bij sommige foto’s steeds weer naar de tijd, plaats en afstand van de wandeling en dikwijls ook naar de condities waaronder de tocht werd gemaakt. Fulton is bewust niet op zoek naar sensationele foto’s vanuit het oogpunt van de fotografische esthetica; daarom is voor hem het bescheiden detail even betekenisvol als dramatische panorama.