Harrie Gerritz laat zich in eerste instantie inspireren door de natuur in het algemeen en het landschap in het bijzonder. Hoewel de natuur een min of meer concreet gegeven is, tracht Gerritz zijn voorstellingen toch altijd een bepaalde mate van ontkenning mee te geven. "Het landschap kan iets concreets zijn, geografisch gezien, maar het dient vooral als interpretatiemogelijkheid voor mijn intuïtie". In het werk van Harrie Gerritz zijn diverse spanningen aanwezig: tussen de vertrouwde werkelijkheid en de ideële verbeelding, tussen verwerkte ervaringen en ongekende mogelijkheden. Het landschap is in die zin voor Gerritz een illusie.