Tussen Groningen en de Eemshaven ligt het oude terpdorp Westeremden. Hier staat de herbouwde middeleeuwse pastorieboerderij van Henk en Barbara Helmantel. Deze woning kenmerkt de belangstelling van deze schilder voor het verleden. Op de plaats van zijn huidige woning was in 1914 een villa voor de dominee neergezet. Nadat Helmantel in 1967 hier de eigenaar van werd, ontdekte hij in de tuin de fundering van de oude middeleeuwse pastorie, in Groningen een Weem genoemd. Na enige jaren rijpte het plan om deze oude pastorie weer op te bouwen. De herbouw gebeurde tussen 1974 en 1981 in twee fasen. Het laatste gedeelte, de vroegere schuur, is nu een riante expositieruimte voor de vaste collectie van zijn eigen werk. Henk Helmantel`s contact met de beeldende kunst bestond aanvankelijk uit zwart-wit reprodukties, die in bladen als "De Spiegel" stonden. Zijn eerste echte confrontatie met de oude meesters vond plaats in 1960, toen hij vijftien jaar was. Een oud-predikant van Westeremden, dominee Nomen, nodigde hem uit om een week in Wormerveer te logeren. Met fiets en al liftte Helmantel op een vrachtwagen naar Wormerveer, vanwaar hij dagelijks naar het Rijksmuseum vertrok. "Ik heb daar urenlang zitten kijken....dat was voor mij een openbaring..." Van 1961 tot 1965 bezocht hij de kunstakademie Minerva in Groningen. Hij kwam hier in meer dan één opzicht in een volstrekt andere wereld terecht. De wijze waarop in het gezin Helmantel het geloof in praktijk werd gebracht, de wekelijkse kerkgang en het gereformeerde leven als geheel hadden hem niet, als zovele leeftijdgenoten, van het geloof vervreemd. Het waren belangrijke faktoren geweest in zijn eigen groei naar de aanvaarding van het christelijk geloof. Dit geloof nu werd van alle kanten aan de akademie als overbodig en verjaard verklaard. Daarbij kwam dan ook nog zijn liefde voor de oude schilderkunst. Sommige leraren deelden die liefde, anderen wilden - in navolging van de ontwikkeling der moderne kunst - met deze traditie radikaal breken. Vele medeleerlingen deelden dit verlangen, deze hang naar een volstrekt nieuwe stijl, zonder "de ketenen der traditie". Dat het verlangen naar iets nieuws wel degelijk boeiende kunst kan voortbrengen, ontkent Helmantel niet. Mondriaan en Malewitch, karel Appel en Mark Rothko zijn voor hem voorbeelden van kunstenaars die in hun zoektocht naar nieuwe vormen met boeiende resultaten zijn gekomen. Maar wanneer die resultaten tot de maatstaf van alle hedendaagse kunst wordt gemaakt, of wanneer een kunstwerk niet meer mag worden beoordeeld met objektieve maatstaven als compositie, kleurstelling enzovoort, dan verwordt Moderne Kunst tot een ideologie. Ondertussen is Helmantel gewoon een schilder van de twintigste eeuw. U kunt dat zelf constateren door te kijken en te vergelijken. Hij mag inspiratie putten uit het werk van illustere voorgangers, hij mag graag oude voorwerpen met een "verleden" schilderen; zijn werk is gemaakt door een schilder die in de twintigste eeuw zijn opleiding en vorming heeft gehad. Zijn werk vindt in brede kringen en internationaal grote waardering. Een hoogtepunt was een tentoonstelling in 1997 in Taiwan, waar honderd werken uit zijn eigen collectie in een fraai museum tentoongesteld werden. Voorts waren er tentoonstellingen in de USA, in Duitsland, Tsechië, Maleisië, Engeland, Frankrijk en Indonesië. In Nederland was zijn werk te zien in het Singermuseum, en in het kloostermuseum in Ter Apel, nu voor de tweede keer vanaf 13 november. Jaarlijks trekken in de zomer duizenden mensen naar Westeremden om te genieten van de prachtige Weem, de tuinen er omheen, de oude Andreaskerk en het tentoongestelde werk uit eigen collectie. Schilderijen die gemaakt zijn door een schilder die nog steeds gelooft in de schoonheid als een wezenlijk doel van zijn arbeid met penseel, paletmes en olieverf.