Jeroen Henneman is een veelzijdig beeldend kunstenaar die als schilder, tekenaar, graficus en objectmaker maar ook als theater- en televisiemaker in binnen- en buitenland bekendheid geniet.

De objecten van Henneman bevragen de wereld van de dingen-om-ons-heen op een filosofische manier. Dat dit niet zonder lachen hoeft kenmerkt de kunstenaar, en pleit ook voor hem. Het object als filosofisch onderwerp in de kunst heeft een rijke traditie. De Dadaïsten maakten al films over dansende bolhoeden; Magritte (die Henneman heeft ontmoet) en Dali bedienden zich van ontkende pijpen en smeltende horloges.

Henneman voelt zich aangetrokken tot het eigenzinnige ding, het eenzaam brandende peertje dat op de schilderladder is achtergelaten, de wandelende tak op wieltjes, het potlood dat signeert. De tragiek van de mens verbeeldt Henneman in de humoristische, schijnbaar platte dramatiek van het object.

Door middel van isolatie van objecten of het 'ingelijst' laten zien van plaatsen uit de dagelijkse ervaringswereld toont Henneman de absurditeit of melancholie van eenvoudige gebeurtenissen. Louise's wedding ring (1971) is hiervan een goed voorbeeld. Een fonteintje, geplaatst in een kast, met een handdoekje, stukje zeep, zwanenhals - hier is nog goed zichtbaar, waar iemand net zijn handen heeft staan wassen. Op het koele porselein van de wasbak ligt een gouden ring. In de ring is gegraveerd For louise. Nu komen de vragen: heeft de vrouw haar man verlaten? Heeft zij per ongeluk haar ring laten liggen? Welk verhaal schuilt er achter deze bedrieglijk eenvoudige samenvoeging van objecten?

Het stilzetten van de tijd is een ander thema dat bij Henneman op warme belangstelling kan rekenen. Foto's, kasten, losse objecten hebben als thema vallende asbakken, vallende koffiepotten, knippende scharen. De peuken van de sigaretten blijven gefixeerd in de lucht hangen, de koffiepot valt filmframe voor filmframe, in fases dus, als in een stripverhaal, beeldje voor beeldje, tegen de tafelrand.

Al vroeg in zijn carrière heeft Henneman de keuze moeten maken tussen zijn literaire aspiraties en zijn ambities op het gebied van de beeldende kunst. Dat laatste heeft de doorslag gegeven: niet in het minst omdat hij groot succes had met de tentoonstelling van zijn objecten.

De staande tekeningen en portretten in hout zijn van later datum, maar zeker niet minder interessant of minder populair. In vetzwarte lijnen zet Henneman een tekening op, die 10 cm smal kan zijn en 3 meter hoog, alles in houten balkjes. In de laatste twintig jaar zijn de stad, architectuur en licht kenmerkend voor zijn teken-, schilder- en grafisch werk. Veel bekendheid kregen zijn monumentale lineaire beelden, zoals ‘De Kus' (1982, 22 meter hoog) voor het KBB-concern in Amsterdam-Zuidoost en het 9 meter hoge ‘Wiel' (1996) bovenop het belastingkantoor in Amsterdam-Sloterdijk. Hij noemt zijn lineaire beelden ‘staande tekeningen' waarin met een luchtig lijnenspel de illusie van volume wordt verkregen. Het portret van koningin Beatrix 'bijvoorbeeld is ook zo'n ‘staande tekening', eerst uit hout gefiguurzaagd en daarna in brons gegoten.

In 2002 verscheen bij uitgeverij L.J. Veen de prachtige monografie ‘Jeroen Henneman Verzameld Werk' met bijdragen van Rudi Fuchs, Wiepke Loos, Jan Mulder en Max van Rooy. Een dikke pil waarin ook naar zijn Mendeltijd wordt verwezen.