Theo l`Herminez schilderde voornamelijk mensen en dan meestal vrouwen. Het zijn geen personages van vlees en bloed, maar figuren die aan zijn fantasie ontsproten zijn. De vrouwen staan monumentaal in het beeldvlak; ze zijn opgebouwd uit sculpturale vormen en geplaatst in een rustige omgeving zonder al te veel details waardoor alle aandacht naar de personen uit gaat. Door de karikaturale vertekening van de anatomie wordt de werkelijkheid verhard, verstild en vervreemd. Dit effect wordt versterkt door de felle contrasterende kleuren die hij combineert met hele rustige tinten.

De inspiratie deed de schilder op tijdens korte ontmoetingen met mensen. De indrukken die ze achterlieten, werkten door en vertaalden zich in beelden. Het ging dan vaak om datgene wat hij in de ander herkende. In die zin vertegenwoordigen de figuren ook een deel van hemzelf en zijn zij een weerspiegeling van zijn karakter. L`Herminez beschouwde ze daarom ook als een soort zelfportretten en in bepaalde gezichten kunnen we zijn gelaatstrekken herkennen, zoals in `Vrouw met Noesse`.

De portretten tonen met enig cynisme hoe ieder mens vooral met zichzelf bezig is. Zij laten mensen zien die niet of nauwelijks in staat zijn met anderen te communiceren. Zij verbeelden ook het pantser van jeugd en frivoliteit dat vrouwen om zich heen trekken om het verval en de ouderdom te verhullen. Het zijn mensen, die hebben geleefd, waar de tijd niet aan voorbij is gegaan, maar waar deze zijn sporen heeft nagelaten in de rimpels en plooien van de huid. l`Herminez toont echter ook de kwestbaarheid en schoonheid die in ieder mens zitten en die ondanks het aangebrachte pantser toch weer naar buiten treden.

De schilder beoogde in zijn werk een bepaalde expressie tot stand te brengen, een spiritueel gevoel op te roepen. `Schilderen is (..) altijd een uitdaging die de kans biedt om zichtbaar te maken wat niet uitgesproken kan worden.` In die zin vertoont het werk verwantschap met het magisch realisme, met name met het werk van Pyke Koch. In thematiek en emotionele lading zijn er ook overeenkomsten met de schilders Otto Dix en Christian Schad van de Duitse Neue Sachlichkeit.

Behalve vrouwen schilderde l`Herminez ook zelfportretten. Beide genres vertonen grote overeenkomsten in uitdrukking en sfeer. Ook hierin worden de harde lijnen van de voorstelling gecombineerd met de kwetsbaarheid in de gelaatsuitdrukking.

l`Herminez leerde tekenen bij een schilder in Tilburg en volgde enige jaren de tekenacademie in Tilburg. Het duurde geruime tijd voordat hij zijn eigen stijl vond. Hij was overwegend autodidact.Wanneer hij aan een nieuw schilderij begon, maakte hij eerst schetsen. Van daaruit ontstond een bepaald gevoel en vervolgens begon hij eindeloos te krabbelen en te corrigeren tot het moment dat hij bang werd om het kwijt te raken. Dan hoefde de voorstelling alleen nog bijgeschaafd te worden.

Uiteindelijk bleven er steeds minder oorspronkelijke details over. Zo ontstond de verstilde en zuivere compositie waar hij altijd naar op zoek was.