Frieda Hunziker werd geboren te Amsterdam. Ze was actief als schilder en tekenaar. Frieda voltooide haar opleiding aan het Rijksinstituut voor Tekenleraren in Amsterdam in 1929 en gaf van 1930 tot kort voor haar dood in 1966 les aan diverse huishoud- en industriescholen in Nederland. In de late jaren dertig begon Frieda met schilderen. Haar vroege werk kenmerkt zich door een vereenvoudigde, realistische stijl. Hunzikers werk valt op in de tentoonstelling Kunst in Vrijheid, Rijksmuseum 1945, van kunstenaars die niet aangesloten waren bij de Kultuurkamer. Zij exposeert met elf andere schilders uit die tentoonstelling een jaar later in het Stedelijk Museum in Amsterdam. In 1947 sluiten deze exposanten zich ineen tot de groep Vrije Beelden. Hunziker was één van de aktiefste leden van die groep. Na een periode van stillevens, die steeds meer gestileerd werden, kwam Frieda in 1948 tot volledige abstractie waarbij de verbeelding van het innerlijke voor haar van groot belang is. Kleuren krijgen hun betekenis door de kracht van de compositie.

Nadat Frieda in de winter van 1951 enige weken op Curaçao verbleven had deed zich een duidelijke wijziging voor in haar werkwijze. Ze verliet het geometrisch abstracte idioom en liet zich duidelijk leiden door de felle kleuren van de tropische natuur. Met een intuïtief gevoel voor structuur en vlakverdeling verwerkte Frieda de opgedane indrukken. De constructieve opbouw bleef gehandhaafd maar haar schilderwijze werd persoonlijker en dynamischer. Hunziker werd in de jaren vijftig en zestig beschouwd als een opmerkelijk en vooruitstrevend kunstenares. Ze exposeerde regelmatig in het Stedelijk Museum in Amsterdam en was zeer bekend binnen het kunstcircuit. Aan het einde van de jaren vijftig ontwikkelde het werk van Frieda zich in de richting van het abstract expressionisme waarbij het figuratieve element nooit helemaal verdwijnt. Het late werk is levendig en krachtig van kleur en het straalt de zelfverzekerdheid en vitaliteit van Frieda uit. Tijdens haar ziekte en zelfs tot haar dood in 1966 bleef ze schilderen. Haar kleursymfonieën hebben echter nooit een naargeestig karakter gekregen.