Ik-Joong Kang is een Koreaans-Amerikaanse beeldend kunstenaar, vooral bekend van zijn werk met doeken van 7,6 cm x 7,6 cm. Kang werd zowel in zijn geboorteland Zuid-Korea als in zijn geadopteerde thuisland, de VS, goed erkend en had meerdere tentoonstellingen georganiseerd door grote instellingen in beide landen, zoals het Whitney Museum of American Art in Champion, Connecticut (1994), het Whitney Museum of Amerikaanse kunst bij Philip Morris, New York (1996), en het Nationaal Museum voor Moderne en Hedendaagse Kunst, Korea (2010).

Kang was een van de twee kunstenaars die de opdracht hadden gekregen om Zuid-Korea te vertegenwoordigen op de 47e Biënnale van Venetië in 1997 en kreeg een eervolle vermelding. Het vroege leven en onderwijs Kang werd geboren in Cheongwon-gun, een regio die nu deel uitmaakt van de stad Cheongju in de provincie Noord-Chungcheong, Zuid-Korea, maar groeide op in Itaewon, een district in Seoul dat populair is onder expats en Amerikaanse militairen omdat het dicht bij de grens ligt. Yongsan-garnizoen van de Amerikaanse strijdkrachten Korea (USFK). Kang had zich al op jonge leeftijd met kunst beziggehouden, aangemoedigd door zijn familie, bekend als afstammelingen van vele kunstenaars en geleerden, zoals Kang Sehwang (1713–1791), een invloedrijke literaire schilder van Joseon (1392–1791). 1910). Kang's interesse in kunst zette zich voort tijdens de middelbare school, waardoor hij schilderkunst ging studeren aan de Hong-Ik Universiteit in Seoul en in 1984 zijn BFA-diploma behaalde. Kang was niet tevreden met zijn studie en verhuisde naar New York om verder te studeren aan het Pratt Institute en behaalde zijn MFA in 1988. Kang heeft sindsdien gewoond en gewerkt tussen Chelsea en Chinatown in Manhattan, New York City.

Als student aan het Pratt Institute had Kang twaalf uur per dag gewerkt tussen een supermarkt in Manhattan en een vlooienmarkt in Far Rockaway, Queens.: 100  De drie uur durende rit en wandeling in de metro groeide uit tot zijn tijd en plek om kunst te maken, aangezien Kang dacht dat doeken van 3 vierkante inch gemakkelijk in zijn zak en in de palm van zijn hand passen. , metaal, rijst en plastic, naast andere gevonden voorwerpen verzameld tussen de afgedankte materialen van de stad, waardoor een multimediapraktijk werd ontwikkeld. dagboek" van het leven van de kunstenaar in een nieuwe stad en cultuur, zou in een rasterformatie worden opgehangen. Kang verklaarde dat zijn adoptie van de rasterformatie voortkwam uit het observeren van de betegelde muren van de metroplatforms in New York City, wat zinspeelde op een sterk gevoel voor ruimte en tijd, en verwees ook naar de structuur van de Japanse Shoji als een andere bron van inspiratie, want het bevat verschillende kleine vierkanten binnen een groter vierkant, waardoor een persoon zowel een beperkte als een enorme hoeveelheid ruimte biedt. Curator Eugenie Tsai vond Kangs rastervorming "diametraal tegenovergesteld aan" schilderijen uit de Europese geschiedenis die afzonderlijke momenten inkapselden en ondermijnden. het modernistische raster door de ‘ervaring van de kunstenaar met het ongedifferentieerde alledaagse’ te presenteren. Terwijl de grootschalige mozaïekachtige installaties, vaak gepresenteerd als openbare kunst, bleven bestaan ​​als de dominante stijl van de kunstenaar, ontwikkelde Kang ook zijn oeuvre door zijn dagelijkse praktijk van het maken van de doeken om te zetten in ‘levende’ uitvoeringen waarvoor hij schilderijen continu gedurende de duur van een tentoonstelling (One Month Living Performance, Two Two Raw Gallery, New York, NY, 1986),: 7  met geluidselementen (SSOUND PAINTINGSS, Montclair State College, Montclair, NJ, 1990), of ze vertalen in een serie houtsneden (1991).