Zwart en wit. Vierkant. Lijn en vlak. Grond en ezel. Blond of donker, maar vooral: karakter, want dat was bepalend voor een goed schilderij. Vierkante formaten, zwarte en witte olieverf: dit zijn de componenten waaruit de schilderijen van Jerry Keizer zijn opgebouwd. Deze strikte beperking die hij zich vanaf 1979 in zijn werk heeft opgelegd, vormde voor hem telkens een nieuwe uitdaging om de mogelijkheden van die vaste componenten nader te onderzoeken. 

Schilderijen van Jerry Keizer hebben een grote gelaagdheid en structuur. Dit is het resultaat van een schilderproces, waarbij het werk wordt opgebouwd uit witte en zwarte olieverf. Een schilderij van Keizer ontstaat door een lange reeks dezelfde handelingen in de vorm van het trekken van lijnen op een vooraf bepaalde wijze en met een vooraf bepaalde breedte en afstand tussen de te trekken lijnen. Omdat alles handwerk is wordt elke getrokken lijn toch anders dan de vorige. Wat in beginsel een patroon of weefsel van lijnen is, lijkt door de onregelmatigheden in de uitvoering, van dichtbij bekeken ook een doek vol kalligrafische witte en zwarte tekens. Het werkproces is tijdrovend en inspannend, in feite bijna a-dynamisch. Keizer zelf zegt over het werk, dat het de intentie heeft een synthese te zijn tussen het monumentale en doordachte van Mondriaan en het dynamische van Pollock.