Willem Lenssinck groeide op in Harmelen, waar zijn stamvaders al zes generaties lang gewoond hadden. Begin jaren 1950 verhuisde het gezin naar de wijk Hoograven in Utrecht, de stad waar Willem in 1972 afstudeerde aan de Hogeschool voor Beeldende Kunsten. Daarna werd hij ceramisch ontwerper bij Faience- en Tegelfabriek Westraven, een dochteronderneming van De Porceleyne Fles. Tot 1985 bleef hij in Utrecht wonen en werken, waarna hij zich met zijn gezin in Langbroek vestigde. In 2003 (her)trouwde hij, met Catherine Laimböck-Vermeulen, een dochter van schilder Piet Vermeulen. Willem Lenssinck is respectievelijk de vader en stiefvader van kunstenaar Jeroen Lenssinck en kunstenares Lia Laimböck.

Willem Lenssinck begon zijn carriere als ontwerper van ceramische tegels, maar besloot begin jaren 1970 voor zichzelf te gaan werken. Hij werkte veelal in opdracht van scholen en andere openbare gebouwen, waarvoor hij voornamelijk ceramische tegelpanelen vervaardigde. Na zijn verhuizing naar Langbroek, in 1985, nam hij geen opdrachten meer aan, maar concentreerde zich volledig op vrij werk in brons en ceramiek. Daarnaast begon hij met het ontwerpen van meubels en lichtobjecten in staal en aluminium. Zijn bronzen sculpturen kenmerken zich door strak gelijnde vormen en gladde oppervlakken. Geliefde thema`s in zijn werk zijn vrouwen- en wachterfiguren, stieren en paarden, die vaak een science-fiction-achtige uitstraling hebben.

Willem Lenssinck`s werk bevindt zich o.a. in de collecties van het British Museum (Dept. of coins and medals), Museum Beelden aan Zee, het Nederlands Tegelmuseum en de prive-collectie van Silvio Berlusconi. In 1991 ontving hij de Pieter d`Hont prijs en in 1993 werd hij onderscheiden met de Zien en Weergeven Hans van Dokkum prijs van het Genootschap Kunstliefde.