‘Dat is het vreemde van abstracte kunst, maar tegelijk ook zijn bestaansgrond: de betekenis van een kunstwerk ligt niet in de voorstelling, maar in zijn vorm. Een vorm zonder relatie met de waarneembare wereld, maar wel een betekenende vorm kan zijn’ schreef Lambert Tegenbosch in 1995 over het werk van Ien Lucas.

Ien Lucas geeft haar schilderijen geen titel, omdat ze zich niet geroepen voelt de betekenis van een schilderij in woorden te herhalen. De schilder legt niets in het werk en drukt er niets in uit, de schilder schildert en denkt schilderend.

Haar recente schilderijen zijn in uiteenlopende technieken gemaakt, waarin de cirkel een hoofdrol speelt. Abstracte schilderijen waarin beeldmiddelen als kleur en vorm niet alleen de identiteit van ieder afzonderlijk werk, maar ook de onderlinge samenhang tussen de werken bepalen.

Haar schilderijen leggen een wonderlijke wereld bloot. Het zijn in hun aard abstracte acrylschilderingen op doek of plexiglas of composities met epoxy, maar tegelijkertijd verkenningen van een binnenwereld, kleurrijke ontboezemingen over het wezen van de schilderkunst, alibi’s om vrij te om te gaan met de beeldende middelen en volop te experimenteren. Ze getuigen van een optimistisch wereldbeeld en een intense liefde voor de schilderkunst. En dat voel je als je ernaar kijkt en voorzichtig de tactiele huid beroert. Of ze refereren aan de werkelijkheid kun je alleen beoordelen in een één op één confrontatie.