Marc Mulders is een kunstenaar van de heimwee. Zijn schilderijen en collages roepen een verlangen op naar bijvoorbeeld oude meesters of een veld met bloemen. Maar Mulders is ook een kunstenaar van nu. Hij geeft een beeldelement vrijwel nooit concreet weer, maar laat het opdoemen uit losse streken verf. Het motief wordt gesuggereerd door onze verwachting van het beeld. Sprekende voorbeelden van deze werkwijze zijn zijn bloemstillevens, die in essentie slechts uit een vlak met losse toetsen bestaan, terwijl de toeschouwer het idee heeft naar een veld met rozen of papegaaitulpen te kijken. Zelf zegt Mulders: “Toevallig ben ik schilder en kan ik beelden maken van wat me het meeste raakt: de verwondering over de kwetsbaarheid van een torso, het verval van verwelkende bloemen. Het is de verwondering over de cyclus van leven en dood.”