Nederlands schilder, landschapsschilder, beeldhouwer, graficus en tekenaar. Wim Oepts woonde het grootste deel van zijn leven in Zuid Frankrijk. De schilderijen die hij daar maakte, fascineren door het rijke kleurgebruik en monumentale composities.

Willem Anthonie Oepts volgde lessen aan de Rijksakademie, maar rondde deze opleiding niet af. Hij is dus vrijwel autodidact. Wanneer Charley Toorop in 1924 zijn eerste tekeningen en houtsneden ziet, is zij diep onder de indruk en stimuleert zij de jonge Wim Oepts om met olieverf te gaan schilderen. Onder invloed van "kunstmoeder" Toorop schildert Oepts realistische taferelen en exposeert deze in het Stedelijk Museum van Amsterdam.

Begin jaren dertig – jaren van economische crisis waarin Oepts zelf tot de vele steuntrekkers behoort - gaat Wim Oepts op zoek naar een bevrijding uit de hem benauwende sfeer in Amsterdam. Na een eerste overweldigende kennismaking in 1931 reist hij regelmatig naar Parijs. Hier maakt hij kennis met de Franse moderne schilderkunst en wordt hij in het bijzonder geraakt door de schilderkunst van Pierre Bonnard en André Derain. Hij volgt lessen aan de Vrije Academie van Emile-Othon Friesz en komt aan het einde van de jaren dertig tot de conclusie, dat kleur voor hem het meest wezenlijke aspect is van het schilderen met olieverf. Net als zijn leermeester Friesz vat hij een schilderij op als een "orchestration colorée". Wim Oepts ziet de kleuren op het doek niet los van elkaar, maar als één geheel. In deze periode ontstaat een wig tussen Wim Oepts en Charley Toorop. Oepts stelt zichzelf ten doel om met olieverf een unieke sfeer te creëren en dit vindt hij interessanter dan de meer theoretische schilderkunst van Charley Toorop. Zijn uitgangspunt sluit nauw aan bij de zuivere schilderkunst van de Franse kunstenaars Bonnard en Derain. Ook heeft dit uitgangspunt van Wim Oepts verwantschap met de klassiek-moderne schilder- en beeldhouwkunst van zijn Nederlandse kunstenaarsvrienden Joop Sjollema, Bertus Sondaar en Han Wezelaar.

Na de oorlog ontwikkelde hij zich in Zuid-Frankrijk tot een colorist, en na de jaren zestig ontstonden zijn verabstraheerde landschappen. In de jaren vijftig beperkt Wim Oepts zich tot het schilderen van het Zuid-Franse landschap: de glooiingen, velden, boomgaarden, dorps- en havengezichten. Hij experimenteert daarbij met het schilderen van kleurvlakken en hij zoekt naar manieren om tot een vereenvoudiging van de compositie te komen. Oepts is geen landschapschilder in traditionele zin. Hij schildert de landschappen niet op locatie direct naar de werkelijkheid, maar hij monteert ze in zijn Parijse atelier op basis van tekeningen die hij op locatie in Zuid-Frankrijk heeft gemaakt. De schetsmatige indrukken op papier versmelten op het doek tot een essentie van het Zuid-Franse landschap.

Aan het begin van de jaren zeventig bereikt zijn schilderkunst een hoogtepunt. Dan weet hij het juiste evenwicht te bereiken tussen monumentaliteit en detail. Zijn vlakverdelingen zijn dan het meest onvoorspelbaar en zijn kleurstellingen het meest gevarieerd. Al deze kwaliteiten zijn terug te vinden op het ´Landschap, Zuid-Frankrijk´ uit 1971 in de collectie van het Museum Henriette Polak. In de jaren die volgen behoudt de schilderkunst van Wim Oepts dit goede niveau.

De afgelopen jaren is de belangstelling voor deze modern-klassieke schilderijen sterk toegenomen en groeit de schare liefhebbers van het werk van Oepts gestaag. Dit in tegenstelling tot enkele decennia geleden. In de jaren zestig van de twintigste eeuw stond zijn werk, net als de modern-klassieke schilder- en beeldhouwkunst van zijn vrienden Joop Sjollema en Bertus Sondaar, niet erg in de belangstelling van de Nederlandse musea. Zonder deze kunstwerken werkelijk te analyseren werden ze in de hoek geplaatst van de figuratieve – in die tijd equivalent voor ´niet interessante´ – kunst.