Ko Oosterkerk was een groot natuurliefhebber. De grootse en robuuste landschappen van Bretagne, maar ook de kleinste schelpen op het strand inspireerden hem enorm. Verrekijker en microscoop, beide instrumenten stelden hem in staat de natuur te observeren; de weerslag ervan verwerkte hij in zijn etsen. Op het oog vaak geheel abstract, het landschappelijke element is er meestal toch in terug te vinden. De aanwezigheid van licht en lucht worden in voorkomende gevallen juist benadrukt door zwart. De scherpte van een horizon, het contrast met de lucht; zij worden heftig geaccentueerd door het diepe zwart dat ze begrenst. Vanwege enkele verhuizingen kon Oosterkerk een tijdlang zijn machtige etspers niet gebruiken. Van deze nood maakte Oosterkerk een deugd door zich toe te leggen op het maken van 'Kastjes', zoals hij die noemde. Het zijn een soort vitrinekastjes met glas ervoor, waarin de kunstenaar, aanvakelijk met 'objets trouvés' foto's en materialen, een kleine, intieme wereld verbeeldt. De beeldtaal blijft onmiskenbaar die van de graficus Oosterkerk: zwarte velden, vaak doorsneden met lijnen, uiterst zorgvuldig gecomponeerd en met grote precisie uitgevoerd in verf, potlood en collage.Oosterkerk wordt al decennia geroemd vanwege het prachtige diepe zwart dat hij in zijn etsen weet te bereiken, een zwart zoals alleen met inkt via de droge naald techniek kan worden weergegeven. Het is een zwart dat doet denken aan kunstenaars als Chillida en Serra; rijk, diep, vettig bijna.