In 1957 stelt Diana haar vriendin Els de Jonge voor aan Johfra. Zij is een talentvolle kunstenares die haar schilderijen later signeert met Ellen Lórien. Tussen Johfra en Ellen bloeit een relatie op. Johfra verlaat in 1962 Diana en gaat met Ellen in Amsterdam samenwonen.

In 1963 weet Johfra veel van zijn beschikbare werk in één keer te verkopen aan een Amerikaan. Met de opbrengst kopen zij een stuk grond in Aspremont in het departement Alpes-Maritimes in Zuid-Frankrijk. In het jaar daarop reizen Johfra en Ellen af naar Aspremont en bouwen ze hun eerste huisje. Enkele jaren later bouwen ze een tweede stenen huis, wat de hoofdwoning wordt.

In de daaropvolgende jaren kunnen Johfra en Ellen met moeite het hoofd boven water houden. Vooral het meer feeërieke werk van Ellen vindt aftrek, het werk van Johfra wordt vaak beangstigend gevonden. Ellen weet in deze tijd enkele topstukken uit haar penselen te toveren. Het contact met galeriehouders verloopt niet altijd even soepel. Ze moeten goed op hun hoede zijn om niet beduveld te worden.

Gedurende enkele jaren signeert Johfra zijn werk met Johfra Bosschart, ondermeer omdat de Fransen naar een achternaam vragen. Hij gebruikt hiervoor de achternaam van zijn moeder. Nadat in 1970 eindelijk de scheiding met Diana Vandenberg een feit is, treden Johfra en Ellen op 11 mei 1973 in het huwelijk.

Begin zeventiger jaren gaan Johfra en Ellen weer in Nederland exposeren. In 1971 lopen ze daar de kunstcriticus Hein Steehouwer tegen het lijf. Mede door toedoen van Steehouwer ontstaat in 1973 de groep De 7 metarealisten, waarvan Johfra en Ellen deel gaan uitmaken. In 1974 en 1975 vinden zeer succesvolle groepsexposities plaats.

Op zoek naar een minder woeste woonomgeving komen Johfra en Ellen in de Dordogne terecht. Ze passeren het plaatsje Le Moustier en komen langs La Roque-Saint-Christophe. Beiden voelen zich direct thuis in deze streek en vinden niet ver van hier een oude watermolen, Moulin du Peuch, die ze besluiten te kopen. Het is aan het riviertje Le Vimont tussen de dorpen Plazac en Fleurac.

In 1976 valt de groep metarealisten om allerlei redenen uit elkaar. Het werk van Johfra wordt dan via Galerie Kamp in Amsterdam verkocht. Later wordt ook het werk van Ellen via deze galerie verkocht. De invloed van het wonen in de Périgord Noir is onmiskenbaar terug te vinden in het werk van beiden. Ze ondergaan het verblijf hier als een groot geschenk.

Als in 1983 Walter Kamp zijn galerie moet sluiten, zijn Johfra en Ellen voor verkoop aangewezen op het Franse publiek. Zij starten in 1984 een galerie aan huis, Galerie La Licorne. Vooral het werk van Ellen slaat aan. Johfra en Ellen exposeren op diverse locaties in Frankrijk. Eind jaren tachtig weet Johfra via Jester Art Galerie (Amsterdam) zijn werk weer in Nederland onder de aandacht te brengen. Begin jaren negentig gaat Jester Art Galerie failliet. Johfra en Ellen exposeren dan weer aan huis in hun eigen galerie. In 1997 volgen de laatste exposities bij Galerie Utrecht.

Johfra schrijft in zijn autobiografie Symphonie Fantastique het volgende: Ellen is de drijvende kracht en de bezieling van onze leefgemeenschap. Zij beschermt mij tegen innerlijke chaos. Zij verzorgt de zakelijke contacten, omdat ik in praktische zin niet ben opgewassen tegen de harde maatschappij. Zonder haar zou ik allang zijn vereenzaamd en nu misschien op een Amsterdams zolderkamertje zitten schilderen. Ellen Lórien heeft overduidelijk een heel belangrijke rol in het leven van Johfra gespeeld.