Edward Francis Paschke was een Amerikaan schilder van Poolse afkomst​. Zijn jeugdinteresse in animatie en tekenfilms, evenals zijn vaders creativiteit in houtsnijwerk en constructie, leidden hem naar een carrière in de kunst. Als student aan de School of the Art Institute of Chicago hij werd beïnvloed door vele kunstenaars die te zien waren in de speciale tentoonstellingen van het museum, met name het werk van Gauguin, Picasso en Seurat.

Paschke werd geboren in Chicago in 1939, waar hij het grootste deel van zijn leven doorbracht. Hij behaalde zijn Bachelor of Fine Arts diploma van de School of the Art Institute of Chicago in 1961, en later zijn masterdiploma in de kunst in 1970 van dezelfde school. Op 4 november 1962 werd hij opgeroepen voor het leger en werd hij naar Fort Polk, Louisiana, waar hij werkte op de afdeling Trainingshulpmiddelen, waar hij werkte aan projecten, waaronder illustraties voor publicaties, borden, doelen en handleidingen om wapens en procedures uit te leggen aan inkomende troepen. Hij werd een vaste illustrator voor Playboy Magazine, gespecialiseerd in kleurrijke seksueel suggestieve afbeeldingen die zijn eigen beeldende kunst weerspiegelden.

In 1976 begon hij les te geven bij Noordwestelijke Universiteit. Hij was een gevoelige en ondersteunende professor, die vaak studenten uitnodigde in zijn studio in Howard Street en persoonlijke relaties smeedde. Soms liet hij zijn studenten schilderen op zijn werk in uitvoering in zijn atelier, waarbij hij uitlegde dat hij daardoor niet zou terugvallen op zijn kenmerkende 'gebaren'. Hij begon zelfs een samenwerking met de Northwestern-student Steve Albini van Big Black, hoewel het niet bekend is of er een eindproduct uit de samenwerking kwam. Op 22 november 1968 trouwde Paschke met Nancy Cohn; met wie hij een zoon Marc had, en een dochter Sharon.

Paschke woonde en werkte in Chicago, waar hij in zijn huis stierf Dankzegging day, 2004, blijkbaar van hartfalen. Zijn vrouw Nancy Paschke was eveneens kunstenaar en stierf zeven weken na hem op 17 januari 2005 aan een gebroken hart in Chicago.

Hoewel Paschke geneigd was tot representatieve beelden, leerde hij schilderen op basis van de principes van abstractie en expressionisme​. Zoals veel Chicago-kunstenaars, had hij een voorliefde voor Outsider Art, evenals Tattoo Art. Er is een foto van hem uit de late jaren 70 waarop zijn lichaam te zien is bedekt met uitgebreide tatoeages waarvan hij beweerde dat hij die vaak op zichzelf zou schilderen voor persoonlijke bevrediging.

Hij verzamelde gretig fotogerelateerde visuele media in al zijn vormen, van kranten, tijdschriften en posters tot film, televisie en video, met een voorkeur voor beelden die neigden naar het gewaagde en het marginale. Hierdoor bestudeerde hij de manieren waarop deze media de werkelijkheidsbeleving transformeerden en stileerden, wat op zijn beurt invloed had op zijn beschouwing van formele en filosofische vragen over waarheidsgetrouwheid en vindingrijkheid in zijn eigen schilderkunst. Tegelijkertijd zocht hij woon- en werksituaties - van fabrieksarbeider tot psychiatrisch assistent - die hem zouden verbinden met de diverse etnische gemeenschappen in Chicago en zijn fascinatie voor het ruige stadsleven en menselijke afwijkingen zouden voeden. Zo ontwikkelde hij een onderscheidend oeuvre dat schommelde tussen persoonlijke en esthetische introspectie en het confronteren van sociale en culturele waarden. In 1968 werd zijn tekening van Bugs Bunny, Porky Pig en Petunia Pig gepubliceerd als de achterkant van Witzend nummer 5.

In zijn vroege schilderijen nam Paschke afbeeldingen van legendarische figuren op en daagde ze uit door ze te transformeren in corps exquis, zoals Roze dame (1970) waar hij zich afspeelde Marilyn Monroe'S beroemde hoofd bovenop het pak van een anonieme mannelijke accordeonspeler; of Geverfde dame (1971) waar hij de schermlegende opnieuw ontwierp Claudette Colbert als een getatoeëerde dame vers van een freakshow. Een andere richting waarin hij de kenmerken en eigenaardigheden van betekenis en logica onderzocht, was in schilderijen van lederen accessoires die werden geïnterpreteerd als antropomorfe fetisjvoorwerpen, zoals Harige schoenen (1971) en Tas Laarzen (1972).

In de decennia die scheiden Roze dame en Matinee (1987) verlegde Paschke zijn interesse van print naar elektronische media en een duizelingwekkend spectrum van televisiegolven en flitsen begon de schilderijen te vullen. Vormen en beelden vielen uiteen, uit elkaar gebroken in het weefsel van elektronische storing en het oppervlak ervan. In Matinee, het gezicht van Elvis Presley is gefragmenteerd in een veld van gloeiende kleurvlakken met alleen lippen en ogen die de menselijke aanwezigheid onder de elektronische overlay suggereren.

Paschke maakte gebruik van een overheadprojector om afbeeldingen te stapelen, die hij vervolgens weergaf met het traditionele en tijdrovende medium olieverf. Hij begon met een onderschildering in zwart-wit, met behulp van een eenvoudig blikje "Tru-Test" huisverf, en pakte het vervolgens aan met verfijnde systemen van gekleurd glazuur of impasto om de optische en fysieke texturen van zijn schilderij te verlevendigen. Hij gebruikte vaak synthetische ftalocynine-kleuren om zijn neonkleurige look te bereiken. Met dit originele en nauwgezette proces creëerde hij een formele parallel met de zwart-wit-naar-kleur-progressie in de historische ontwikkeling van drukwerk, film en televisiebeelden, terwijl hij tegelijkertijd het onderwerp van het specifieke naar het niet verlegde. -specifiek om een ​​bredere interpretatie mogelijk te maken. In zijn latere werk werden vormen opnieuw meer gestold, teruggrijpend naar bepaalde soorten psychologisering en de gespannen spanning die zijn eerdere werk kenmerkte.

In tegenstelling tot de meeste van zijn Pop-voorgangers met hun niet-bedreigende omhelzing van de populaire cultuur, trok Paschke zich naar de beelden die de onderkant van de Amerikaanse waarden illustreerden - roem, geweld, seks en geld - een voorkeur die hij deelde. Andy Warhol, die een van zijn belangrijkste inspiratiebronnen was. In het najaar van 1984 stond hij op de cover van het tijdschrift Art in America, met een geweldige recensie van zijn werk als krachtig alternatief voor het toen populaire neo-expressionisme dat de kunstscene in New York overspoelde. Later beschouwd als een kunstenaar van zijn eigen tijd en plaats, waren zijn verkenningen van de archetypen en clichés van de media-identiteit een voorbode van de toegeëigende gebaren van de 'Pictures Generation' en voor een nieuwe generatie internationale kunstenaars zijn zijn totemische, oogverblindende schilderijen gekomen. om de essentie van kosmopolitische kunst te belichamen.

Zijn werk omvat vele museumcollecties, waaronder: de Art Institute of Chicago, Walker Art Center, Minneapolis, Hirshhorn Museum and Sculpture Garden, Washington D.C., Whitney Museum of American Art, New York, Centre Pompidou, Parijs en Museum voor moderne en hedendaagse kunst, Straatsburg.

Ed Paschke: Selected Works 1967-1981, Renaissance Society, Universiteit van Chicago (1982, reisde naar het Contemporary Art Museum, Houston)

Ed Paschke Retrospective, Centre Pompidou, Parijs (1989-1990, reisde naar het Dallas Museum, Texas en het Art Institute of Chicago, 1990-1991)

Ed Paschke: recent werk, Illinois Institute of Art - Chicago (2003)

Ed Paschke: Chicago Icon, A Retrospective, Geschiedenismuseum van Chicago (2006)

Op het moment van zijn dood klaagde een New Yorkse criticus dat Paschke's "bijdrage aan de kunst van zijn tijd enigszins werd verdoezeld door zijn afstand tot New York." Sinds zijn dood zijn er verschillende museum- en galerietentoonstellingen van Paschke's werk geweest, waaronder in 2010 een tentoonstelling van museumkwaliteit in Gagosian Gallery op Madison Avenue in New York City, samengesteld door de bekende popartiest Jeff Koons. Als student bewonderde Koons het werk van Paschke en werd halverwege de jaren zeventig zijn assistent in Chicago terwijl hij naar de School of the Art Institute of Chicago ging. Paschke zou een belangrijke mentor en vormende inspiratiebron blijken te zijn voor de jonge kunstenaar. Paschke's invloed op zowel zijn onderwerp als baanbrekend kleurgebruik blijft kunstenaars over de hele wereld beïnvloeden.

Op 22 juni 2014 werd een galerie geopend om het werk van Paschke naast zijn collega-kunstenaars uit Chicago te herdenken in het Ed Paschke Art Center.