De Limburgse kunstenaar Frans Peeters, die zich liever beeldbouwer dan beeldhouwer noemde, verwierf wereldfaam met zijn polyester beelden. In 1970 siert een van zijn gebogen vormen het Nederlandse paviljoen op de wereldtentoonstelling te Osaka. De VPRO maakte de film 'De ronde wereld van Frans Peeters' over zijn werk. Dat maakt de essentie van zijn werk duidelijk. Peeters vervaardigde talloze variaties op deze oervorm.

Toch waren zijn allereerste beelden kleine plastieken van opgerolde figuren, plantaardige vrucht- en knopvormen en vrouwelijke naakten. Zijn grote doorbraak komt met zijn polyester bolvormen. De voorliefde daarover verwoordt hij zelf met: "De bolvorm is de voltooiing van de ruimtelijke ervaring. Als ik voor een bol sta, sta ik frontaal tegenover een vlak dat in alle richtingen van mij weg buigt, tot het uit het zicht verdwijnt. Ik vermoed dat de buiging doorgaat, ik ervaar de andere kant. Ik sta als het ware aan alle zijden tegelijk en tegenover mijzelf."

Over zijn voorkeur zei hij: "Ik wil beelden maken waarvan het materiaal niets over de maker vertelt. Dat gevoel kwam met mijn marmeren beelden. Mensen bewonderden de gepolijste, melkachtige doorschijnende huid, terwijl ik vind dat het beeld zijn eigen verhaal moet vertellen. Het beeld moet dus worden ontdaan van de sporen van bewerking. Dan is de maker waar hij thuis hoort: buiten beeld."

Maar met het gebruik van polyester was hij er nog niet, want welke kleur moet het beeld krijgen? Zwart geeft de bollen een bepaalde zwaarte die Peeters niet wilde. Puur wit blijkt de bolvorm te overheersen, vandaar dat hij koos voor gebroken wit.