Ossip (1952), beeldhouwer, collagist, fotograaf en schilder woont en werkt in Den Haag en Frankrijk. Zelf kan Ossip niet verklaren waarom hij uit de talrijke foto’s die hij om zich heen verzamelt, de ene foto wel selecteert en de andere niet. Is het een bepaalde gezichtsuitdrukking, de welving van een rug of de herkomst van een foto als medisch diagnosemiddel? Om welk detail of criterium het ook gaat, de keuze verloopt grotendeels intuïtief. Het is niet de historische context noch de biografie van de geportretteerde die de doorslag geeft, misschien is zelfs het tegendeel waar.

Eenmaal geselecteerd en uitgeknipt is de foto bestemd voor een nieuw leven. Welk nieuw bestaan met welke betekenis is nog onbekend, maar door geduldig te wachten, haalt hij het moment waarop het inzicht doorbreekt naar zich toe. Ossip leeft met zijn personages, door de jaren hen omringen de portretten hem, opgeprikt aan de muur of op bijna ware grootte opgeplakt, rechtovereind staand als waren het huisgenoten. Enkele foto’s vergezellen hem naar zijn atelier in Frankrijk; zoals het jongetje van een jaar of negen, met grote donkere droomogen en zachte volle lippen. Wat opvalt is hun naaktheid. De volwassenen en kinderen op de verzamelde foto’s zijn niet alleen naakt omdat zij ongekleed zijn, hun naaktheid bestaat uit argeloosheid en ongekunsteldheid. Ooit poseerden zij onbeschermd en weerloos voor de fotograaf. Uit zijn werk blijkt waarom Ossip juist deze foto’s koos. Hij wil hen en ons waarschuwen voor een op handen zijnde dreiging, niet door dat gevaar te tonen met de bekende vormen van geweld en agressie. De dreiging is onbestemd.

Vergroting, inkleuren, weghalen zijn manieren om een beeld – op het platte vlak - een nieuw bestaan te geven en daarmee het toen en daar te vervangen door het hier en nu. Met deze handelingen raakt hij aan de wezenlijke functie van een foto en versterkt deze: die van een tijdmachine. Aanvankelijk spande hij dunne draden, soms als een beschermende cocon zoals bij de prachtig gevormde, op de rug gefotografeerde jonge vrouw. Inmiddels nemen zijn installaties nog meer ruimte in. Het zijn ensceneringen geworden waarbij de foto’s als zetstukken een plek krijgen in een voor hen gecreëerd universum. De toeschouwer kan steeds dichterbij komen, dichterbij de historische persoon en dichterbij het besef van het vergankelijke bestaan.