In de schilderijen van van der Ster is er sprake van een vage symmetrie , soms eenvoudig en tegen het banale aan. Een van zijn uitgangspunten is gebaseerd op een wisselwerking tussen vaagheid en scherpte, tussen een concentratie van symbolische vormen en een chromatische kracht. De schilderijen zijn vol details en oneffenheden die tot doel strekken de verf als materie en het doek als objekt te zien. Spontaniteit stelt zich hier tegenover het denkproces. De compositie is eenvoudig en onderstreept een bewuste intellectuele leegte die echter door strukturele detaillering een sterke zeggingskracht krijgt. Hier komen denkproces en spontaniteit tesamen. Het gehele oeuvre van van der Ster is een verwijzing naar het aardse, waarin hij orde en evenwicht tracht te vinden.