Kees Verkade werd geboren in Haarlem. Hij maakt plastieken van mensen, kinderen, sport etc. en maakt daarnaast gouaches en zeefdrukken.

Tijdens zijn lange loopbaan als beeldhouwer en de daaraan gekoppelde artistieke ontwikkeling heeft 'de mens' met zijn handelingen en emoties in het werk van Kees Verkade altijd centraal gestaan. De spanning die hij meegeeft aan zijn mensfiguren is karakteristiek voor zijn werk.

Kees Verkade was op zijn zestiende voortijdig van school gestuurd en toen naar de Kunstacademie in Den Haag gegaan omdat hij wel reclametekenaar wilde worden. Verkade was leerling aan de Akademie van Beeldende Kunsten (1958 - 1963).

Op de academie ontdekte hij het boetseren, en dat beviel zo goed dat hij het vijf jaar lang onafgebroken deed: overdag op school onder de strenge begeleiding van de Haagse stadsbeeldhouwer Dirk Bus en de vrijer ingestelde Amsterdammer Henry C.F. van Haaren, en 's avonds op zijn ateliertje in zijn ouderlijk huis.

Verkades vader, een voormalig fabrieksdirecteur, bracht hem goede professionele manieren bij. Verkade: ,,Na de academie ben ik gewoon met een pak aan en een stropdas voor bij architecten langsgegaan om foto's van mijn werk te laten zien. Je kunt als kunstenaar wel kapsones hebben, maar geen mens komt zomaar op je af.'' Hij woonde en werkte tot 1965 in Heemstede en vanaf 1965 in Zandvoort.

De carrière van Nederlands meest succesvolle beeldhouwer kende een vliegende, legendarisch geworden start. Iedereen uit zijn entourage vertelt zijn eigen versie van het verhaal. De Amerikaanse fotograaf David Douglas Duncan, bekend van zijn boeken over de Vietnam-oorlog, bezocht in 1969 zijn uitgever in Haarlem en liet zijn oog daar vallen op de bronzen beeldjes van Verkade, die met een kraampje op de kunstmarkt stond. Duncan kocht er een paar en nam ze mee naar zijn studio in het Zuid-Franse St. Paul de Vence. Hij toonde ze zijn vrienden uit de toenmalige jet set van de Rivièra, en bezorgde Verkade zo in één klap een internationale clientèle met grote allure: schrijver Paul Gallico, Pablo Picasso, Kirk Douglas en mensen uit de top van het zakenleven dienden zich als kopers aan. In 1970 wijdde TIME-magazine een halve pagina aan Verkade. In zijn bovenwoning in Zandvoort, waar hij woonde met zijn vrouw en hun twee zonen, kwamen opdrachten uit Amerika binnen in een voor Hollandsebegrippen verbijsterende vorm: cheques met bedragen van tussen de 3 en 10.000 dollar, bestemd voor door de kunstenaar nader te bepalen beelden.

Zijn eerste reactie op de plotselinge doorbraak was er niet een van euforie of trots, maar een totale instorting. ,,Het ging te snel'', zegt hij nu. ,,Het was veel, hoor.'' Toen hij zich eenmaal had aangepast verschoof zijn werkterrein van het 'Haarlemse kringetje' naar galeries in Londen, Parijs en de VS.

Verkade kwam ook steeds vaker in Zuid-Frankrijk, om er te werken en er zijn contacten met de kringen rond Duncan te onderhouden. Dat kostte hem tenslotte zijn eerste huwelijk. Zijn nieuwe geliefde leek zo uit een sprookjesboek te stappen: Ludmila Von Falz-Fein, de bevallige, boomlange dochter van een Russische baron en een Engelse lady. Ludmila's moeder was hertrouwd met Paul Gallico en voormalig hofdame van prinses Gracia van Monaco (Grace Kelly); op het huwelijk van Verkade en Ludmila in 1979 was de prinses een van de eregasten. Het hof van Monaco behoort tot op heden tot Verkades vaste opdrachtgevers. Ludmila zwiert al vanaf het begin permanent om haar echtgenoot heen, en regelt zijn leven. ,,Ze zei meteen: er kan maar één kapitein op het schip zijn, en dat ben jij'', zegt Verkade. ,,Het is heerlijk om te werken en te weten dat je thuis wordt opgewacht door... zoiets.''

Tegenwoordig werkt en woont Kees Verkade in Monaco.

Sinds halverwege de jaren negentig steekt bij Kees Verkade de oerdrift tot modelleren de kop op. Een hernieuwde kennismaking met het werk van klassieke Franse beeldhouwers als Rodin, Maillol en Bourdelle inspireert hem tot het maken van torso's. Vaak zijn het paren die het spel lijken te spelen van elkaar afstoten en aantrekken.

Sinds 'Time' hem in 1970 'The hottest underground figure' van de kunstwereld noemde, is Kees Verkade uitgegroeid tot een van de bekendste Nederlandse beeldhouwers. Ook internationaal geniet de 'hofkunstenaar van Monaco' grote roem. Zijn toegankelijke oeuvre omvat een omvangrijke hoeveelheid bronzen beelden in de meest uiteenlopende formaten.

Verkade is een ambachtsman, die uitsluitend met herkenbare, menselijke vormen werkt: sporters en dansers in actie, clowns, acrobaten, zijn dochter, zijn vrouw. De emotionele lading van zijn beelden is krachtig en eenduidig, en dat maakt ze aantrekkelijk voor een groot publiek. Musea tonen minder interesse. Op het Frans Hals Museum na, dat een paar vroege beeldjes van hem bezit, komt Verkade in geen enkele collectie voor. Des te meer is Verkademet zijn werk vertegenwoordigd in de openbare ruimte: beelden van Koningin Wilhelmina, Louis Couperus, Anton Pieck en Simon Carmiggelt van zijn hand staan door het land verspreid en groepen anonieme, bewegende figuren sieren onder andere het voormalige AVRO-gebouw in Hilversum, luchthaven Schiphol en het Zandvoortse strand.