Haar Brabantse jeugd was rooms gekleurd. Na de bonte heiligenbeelden in de kerk stootte ze op het kleurgeweld van expressionistische schilders als Kruyder en Kokoschka die zij in het Van Abbemuseum zag aan de hand van haar vader. De schilderklas van de Tilburgse academie werd vervolgd met een studie aan de Rijksakademie van Beeldende Kunsten. Onder leiding van Piet Esser en Theresia van der Pant werd zij opgeleid tot beeldhouwer en haar studie sloot zij af met het winnen van de prestigieuze Gouden Prix de Rome.

De bijbehorende studiereis ondernam ze naar Italië waar ze de antieke beeldhouwkunst - van de Griekse kolonisten en de inheemse Etrusken en Romeinen - bestudeerde en waar ze zich liet bekoren door de rijke vormenwereld van de moderne beeldhouwer Marino Marini. In Italië werd haar eigen talent voor de grote sculpturale vorm, die op de academie bij Esser en Van der Pant tot eerste bloei was gekomen, verder gestimuleerd en het was ook door de ontmoeting met de antieken dat zij gefascineerd raakte door het gebruik van kleur in de beeldhouwkunst.

In 1981 kreeg Van de Vorst een werkbeurs van de overheid om naar Cararra af te reizen, waar zij voorgoed in de ban van het marmer zou raken. Het vroege werk van Tony van de Vorst is op poëtische wijze schatplichtig aan de vele bronnen die haar inspireerden, antiek en modern. De jaren tachtig stonden in het teken van het vorm- en kleurexperiment waarbij het inhoudelijke thema - dat van de transformatie van de vrouw tot een universeel herkenbaar symbool - zich had gevestigd.

De jaren negentig vormden het begin van de rijke en verrassende ontwikkeling binnen haar oeuvre die nog volop in beweging is. Het is de ongebruikelijke, onverwachte maar geslaagde combinatie van oeroud, fijnzinnig ambacht met een uitgewogen en groot gehouden compositie, een functioneel vertellend karakter én een opvallend kleurgebruik die het bijzondere en waardevolle oeuvre van Tony van de Vorst als uniek en welhaast provocerend hebben gepositioneerd in het hedendaagse kunstveld.