Erwin Jules de Vries was een Surinaams beeldend kunstenaar. De Vries' tekenleraar Wim Bos Verschuur ontdekte zijn talent en raadde zijn vader aan De Vries naar Nederland te sturen. Daar haalde hij de ULO en een MO-akte tekenen. Hij studeerde bij Ossip Zadkine en had zijn eerste tentoonstelling op negentienjarige leeftijd. Van 1952 tot 1958 was De Vries kunstdocent in Suriname, echter wilde hij toch liever kunstenaar worden. In 1958 ging hij weer naar Nederland waar hij aan de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam studeerde. Daarna bleef hij in Amsterdam wonen waar het merendeel van zijn werk staat. In 1984 keerde hij voorgoed terug naar Suriname.

In 1998 had De Vries een solotentoonstelling in het Stedelijk Museum (Amsterdam) en in 2009 in de Kunsthal in Rotterdam. Hij is de maker van het Nationaal Monument Slavernijverleden in het Oosterpark (Amsterdam), dat op 1 juli 2002 in aanwezigheid van Koningin Beatrix onthuld werd.

De Vries maakte ook de borstbeelden van Simon Carmiggelt, Joop den Uyl, Ivo van Opstelten, Willem Sandberg en Clarence Seedorf, evenals het beeld van Toon Hermans dat in Carré staat. Het leverde hem de bijnaam "de Caribische Rembrandt" op. Zijn Dolle Mina is de vinden in Amsterdam-Zuidoost.

Hij schilderde veel met blauw. In 2009 gevraagd naar het waarom, antwoordde hij dat hij schilderde "met wat er is. Als het blauw op is wordt het rood en als het rood op is wat anders".

Hij werd op 4 september 2009 door cultuurwethouder Carolien Gehrels benoemd tot ereburger van Amsterdam. Hij werd toen tachtig jaar oud en zat zestig jaar in het vak. De Vries was het derde kind van de acht van Annette Fujooah en H.J. de Vries, die uit een eerder huwelijk al vijf kinderen had. Eén daarvan was Hein de Vries, die van 1965 tot 1967 gouverneur van Suriname was.

De Vries is een paar keer getrouwd geweest en kreeg vier kinderen. Zijn twee dochters studeerden in Nederland en verhuisden later naar Suriname. Hij overleed in 2018 op 88-jarige leeftijd in een ziekenhuis in zijn woonplaats Paramaribo.