Ans Wortel werd geboren op 18 oktober 1929 te Alkmaar; woonde sinds 1969 in Bergen (NH). Zij was autodidacte en exposeerde vanaf 1960 regelmatig. Haar werk bestaat uit tekeningen, collages, etsen, gouaches en schilderijen, maar voornamelijk gemengde technieken. In 1963 won zij de 1e prijs - een studiebeurs - op de Biënnale de la jeunesse in Parijs.
In 1969 begon zijn aan een serie van 30 gouaches in combinatie met versen en geluidsband, die zij de "Soulserie" noemnde. Uitganspunt hiervoor vormde de muziek uit de jaren zestig.

Ans Wortel neemt sinds de zestiger jaren een volstrekt eigen plaats in binnen de na-oorlogse schilderkunst. Het werk is sterk autobiografisch. Haar - vaak heftige - levenservaringen als vrouw, moeder en kunstenares vormde een onuitputtelijke bron van inspiratie. Het waren vooral gevoelens als liefde, geborgenheid, dromen, angsten, de groei van het kind naar de volwassenheid, moeder-kind relaties die zij op een sprekende zeer lichamelijke wijze wist te verbeelden.

Zo radicaal en zonder compromissen als haar levensstijl was, zo oorspronkelijk en herkenbaar is zij ook in haar manier van schilderen. Ze bleef trouw aan haar eigen credo. Het is dan ook niet verwonderlijk dat haar werk in wezen in de loop van de jaren niet is veranderd - of het moet de intensiteit van haar kleuren zijn.

Haar voorstellingen bestaan uit menselijke figuren, die elkaar zoeken, omarmen of elkaar juist afstoten. Ogen, handen en gelaat spelen en steeds een dominerende rol. Van betekenis voor de atmosfeer die haar werk uitstraalt, is de ruimtebepaling: de figuren lijken te zweven in niet nader gedefinieerde ruimten. De aanduiding van maan en sterren, de contouren van de aardbol of horizon wekken vaak associaties met het heelal. Soms is er sprake van een surrealistisch aandoend landschap - koel en verlaten - waarin de figuren aan hun lot zijn overgelaten.

Niet los te zien van het ontstaanproces van haar werken zijn de bijbehorende, handgeschreven teksten, die vaak de vorm van kleine gedichten aannemen. Tekst en beeld vormen een onverbrekelijke eenheid. Het karakteristieke handschrift en de inhoud van de zinnen voegen een extra dimensie toe aan het beeld en verhogen daarmee de zeggingskracht van de voorstelling.