Siet Zuyderland is in de jaren zeventig bekend geworden door zijn tentoonstellingen – o.a. in het Stedelijk Museum in Amsterdam – van de gevangenisschilderijen (1974) en zijn schilderijen van metrostations (1978). In de jaren erna was hij veel in New York (tentoonstellingen bij Rosa Esman gallery in 1974, 1979 en 1982). Hij maakte daar een serie werken over Coney Island en bezocht samen met J. Bernlef de plaatsen waar de schilder Edward Hopper heeft gewerkt, ten behoeve van een aantal publicaties bij de Hoppertentoonstelling in het Stedelijk in 1981.

Siet Zuyderland veranderde na 1980 zijn documentair-realistische manier van werken. Op zijn laatste tentoonstelling in Amsterdam (Museum Fodor, 1987) waren grote penseeltekeningen te zien van sluizen en constructies van bruggen. Zelf zegt hij over deze tekeningen: ‘Uitgaande van een collage van losse staalconstructies en hoekverbindingen probeer ik tot een beeld te komen waarin de statische architectuur wordt aangevallen en je een gevoel ondergaat van vallen.'

2003 Op zijn nieuwste serie werken, is deze laatste opmerking zeer van toepassing. De ruimtes, door hem ook wel ‘de kamers' genoemd, hebben nog slechts de notie van ruimte op zichzelf. Het werk is in beweging en in het centrum is in veel gevallen sprake van een gat. Je wordt als het ware in een gat gezogen, terwijl het lijkt alsof je van bovenaf in de ruimte kijkt. Soms geeft het beeld je een gevoel van een parachutesprong. De werken hebben allemaal een grote variatie in grijstinten, een gevolg van vele lagen olieverf op papier.

Vanuit de ontwikkeling in zijn werk maakte Zuyderland de laatste vijf jaar een aantal grote opdrachten, o.a. de schildering van een brandscherm in theater Carré in Amsterdam (doek 10 x 14 meter), het achterdoek in het decor van de opera ‘Roger, Roger' en twee ramen (glas-appliqué) voor het nieuwe gerechtsgebouw in Arnhem (1996). In een interview met Jan Meng van het NPS-programma ‘Panorama Vrijdag' waren deze ramen te zien.