Marianne werd in 1940 geboren in Amsterdam, in een familie van edelsmeden. Zij volgde verschillende academiale beroepsopleidingen in de beeldende kunst. Daarna volgden meerdere post­academiale jaren. Haar introductie in het spontane abstracte schilderen door Ger Lataster werd de eye­opener. Dit gebeurde tijdens de pioniersjaren van Ateliers ’63 in Haarlem.

Hier volgde zij later nog een jaar plastische vormgeving bij Carel Visser. In deze periode laste zij meer dan
levensgrote metalen sculpturen, abstraheringen van het menselijk lichaam. Tijdens een zwerftocht van een jaar door de Verenigde Staten, maakte zij kennis met de rituele bouwwijze van de Pueblo Indianen rond Taos. Hier vond zij de inspiratie voor haar eerste omgevingsproject, ‘De Womp’ een speelpark voor kinderen, in opdracht van de gemeente Eindhoven.

Dit project in 1970 was de eerste van een serie overheidsopdrachten, die tot doel hadden om een samenwerkingsverband ruimtelijke plannen te ontwerpen voor stedelijke en landschappelijke gebieden. Zij ontwikkelde samen met ir. Wouter Reh een methode tot het ontwerpen van ecologische stedenbouw. Een serie opgetekende prenatale droomervaringen vormde de aanleiding om een tijdlang van beeldend medium te veranderen. In de jaren 1974 – 1976 maakte zij met behulp van subsidies twee speelfilms met surrealistische inhoud, om zo de aspecten beweging en tijd te verkennen. Dit waren ‘Moedervlek’ en ‘Zwarte Melk’.

In 1977 stelde een stipendium haar in staat drie maanden door Mexico te reizen. Eerst maakte zij kennis met de Huichol Indianen waar de sjamanen hun droomvisioenen uitbeelden in lichtgevende kleuren. Daarna woonde zij in de zuidelijke jungle bij de Lacandones, een groep afstammelingen van de Maya­priesters. De oude Olmeekse boeddha-­achtige beelden bij Villahermosa inspireerden haar tot een volgende reis in 1983 naar Nepal. Die reis opende voor haar de ongekende dimensies van het menselijk bewustzijn: de wereld van kleur en chakra’s.

Zij vond tenslotte haar ‘root lama’ in Namkhai Norbu. Reiservaringen, dromen en meditatie vormden voor Marianne Zwollo voortdurend een bron van herkenning. Zij putte er inspiratie uit om diepere lagen van het bewustzijn te verkennen en te verbeelden. In het jaar 2000 maakte zij in Spanje, een dramatische val van een hoge stenen trap. In een toestand van bewusteloosheid beleefde zij een Bijna Dood Ervaring. Gedurende een zevenjarige schilder­retraite in Spanje, Holland en Griekenland schildert zij deze indringende belevenis.