Danielle Kwaaitaal (1964) vervaardige in 1998 de serie 'Airheads'. Deze serie bestaat uit 8 C-print waarvan wij er momenteel drie te koop aanbieden; de portretten van Annelie, Danila en Chanty. De werken meten 50 bij 50 cm en zijn in een oplage van 5 uitgegeven. Alle drie de werken zijn op de achterzijde gesigneerd, getiteld en genummerd (2/5). Cibachrome, mntd on perspex.

De werken zijn na telefonische afspraak in Oirschot te bezichtigen. Prijs op aanvraag.

Over Danielle Kwaaitaal (1964)

In het werk van Danielle Kwaaitaal speelt de betekenis van het vrouw zijn een belangrijke rol. Zij is gefascineerd door ‘het schoonheidsideaal’ in menselijke maar ook in artistieke zin. In haar nieuwe werk zoekt zij aansluiting met de wereld van de mode om ‘schoonheid’ als maatschappelijk vraagstuk voor het voetlicht te brengen. Mode beïnvloedt de manier waarop vrouwen naar zichzelf en naar anderen kijken. In Whispering Waters gaat de vrouw op zoek naar haar identiteit en vindt zij zichzelf terug in een donkere, geïsoleerde wereld. Kwaaitaal lijkt hiermee te willen zeggen dat de huidige dictatuur van de mode en de schoonheidsindustrie niet bijdraagt aan de opbouw van het ik, maar juist aan de vernietiging ervan. De bespiegeling over het vrouw zijn is ook in deze werken duidelijk aanwezig maar door de sculpturaliteit en het verdwijnen van het zichtbare IK slaat Kwaaitaal met Whispering Waters een nieuwe weg in.

Kwaaitaal’s fascinatie voor water en vrouwelijke vormen kwam voor het eerst tot uiting in de serie Bubbling uit 1994. Bubbling, toont lichaamsdelen die onderwater zijn gedompeld en die in samenspel met de vele luchtbelletjes wonderlijke en raadselachtige beelden opleveren. In serie Whispering Waters verlaat Kwaaitaal deze abstrahering van het menselijke lichaam en gaat zij opzoek naar krachtige vormen en vrouwelijke identiteit, wat resulteert in scènes uit een beklemmende wereld die bevolkt wordt door nimfachtige wezens. Speciaal voor deze tentoonstelling heeft Danielle Kwaaitaal modeontwerpster Mada van Gaans gevraagd een aantal ‘onderwaterjurken’ te ontwerpen. ‘Haar virtuoze gebruik van stoffen en haar uitzonderlijke kleurgevoel sluiten naadloos aan bij het opgeroepen beeld, waarin harde contouren en zijdezachte kleurovergangen hand in hand gaan’, aldus Kwaaitaal. De jurken werden gedragen door cat-walk modellen en zwemsters van synchroon- zwemvereniging ZPCH uit Hoofddorp, die voor de gelegenheid optraden als onderwater- modellen en die daarvoor een speciale choreografie uitvoerden. Kwaaitaal is een van de pioniers van de digitaal gemanipuleerde fotografie. De serie Bodyscapes (1992) creëerde zij met behulp van de paintboxcomputer, waarmee zij beelden van lichaamsdelen samensmolt tot ‘lichaamslandschappen’. Na het met dezelfde techniek gemaakte Bubbling volgden andere series, zoals Airheads: onderwater-portretfoto’s van figuren uit de Amsterdamse clubscene. In 1994 richtte Kwaaitaal Techno Creations op, één van de eerste VJ collectieven, waarmee zij haar werk bij een ander en jonger publiek onder de aandacht bracht. Met het onderwatersprookje FLO (2004) bracht zij een ode aan het vrouwelijke lichaam met een sensuele Ellen ten Damme in de hoofdrol. Kwaaitaal maakte ook werken in de openbare ruimte. Voor het stadsdeelkantoor in Bos en Lommer maakte zij grote fotowanden waarin Marokkaanse en Nederlandse landschappen in elkaar overvloeien. Voor de luchthaven Schiphol creëerde zij Tracing Reality (2008) een serie fotografische panorama’s achter de douane in de B/C corridor.