Kinke Kooi (1961) studeerde aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Arnhem, waar ze nog altijd woont en werkt. In haar tekeningen vergroot ze kleine subtiliteiten tot op het niveau waarop kijken een haptische ervaring wordt. Ze emancipeert in haar werk onderwerpen zoals plooibaarheid, burgerlijkheid, het steun verlenende van vastzitten en gastvrijheid.

“Voor gevoelens en situaties die taboe zijn in de kunst en onze maatschappij wil ik een altaar maken”, aldus Kinke Kooi. In haar tekeningen van dieren en mensen vergroot ze vaak juist datgene uit wat de meesten, met name vrouwen, uit schaamte verbergen: vetrollen, oksel-, been- en schaamharen, maar ook ongesteldheid, lichaamsgeur en chagrijn. Kooi laat daarmee zien dat het eigen lichaam iets is om trots op te zijn en wat in al zijn glorie getoond mag worden. Dit naakte zelfportret in het woud lijkt te gaan over schaamte en ongemak met het eigen lichaam (en seksualiteit; de bomen waar zij tussen staat zijn moeilijk anders te interpreteren dan fallussen).

Gesigneerd op de achterzijde, in een door kunstenaar zelf vervaardigde houten lijst. Door de huidige eigenaar direct bij de kunstenaar verworven. 

Geexposeerd in 1993 in Museum Arnhem tentoonstelling Kinke Kooi (Catalogus van deze tentoonstelling, waarin dit werk is afgebeeld, is voor de koper beschikbaar).

Werk van Kooi is opgenomen in museale collecties in Nederland (o.a. Rijksmuseum, Museum Arnhem en Museum Boijmans van Beuningen, Rotterdam) en diverse prive collecties in de Verenigde Staten, waar zij sinds 1995 regelmatig exposeert.