Gesigneerd en gedateerd “SvdB ‘62” op het spieraam.

Siep van den Berg (1913 – 1998) was een van de weinige Hollandse schilders die naam maakte in het naoorlogse constructivisme.

Van den Berg’s vroege werk was grotendeels figuratief en bestond uit landschappen, portretten en stillevens. Vanaf 1947 maakte de schilder jaarlijks een studiereis naar Parijs, waar hij, onder invloed van Zadkine, Giacometti en – met name – Cézanne en diens kubistische experimenten,  zijn eigen onderzoek begon naar manieren om de natuur anders weer te geven: niet (langer) op een natuurgetrouwe wijze, maar door al het overbodige uit het beeld te elimineren.

In de periode van 1955 tot 1965 richtte Van den Berg, onder invloed van het werk en de theorieën van Piet Mondriaan en De Stijl, zich steeds meer op de zuiverheid van de weergave en harmonie in het werk. Door zichzelf bepaalde beperkingen op te leggen, zocht Van den Berg in deze periode gedisciplineerd naar een harmonieus evenwicht van geometrische vormen en kleur: zijn palet bracht hij terug tot zwart, wit en de primaire kleuren rood, geel en blauw, en de vormen vereenvoudigde hij tot wisselende combinaties van rechthoeken en lijnen, resulterend in volledig abstracte, constructivistische weergaven van zijn werkelijkheid.

Het aangeboden Zelfportret uit 1962 is een geslaagd voorbeeld van de door Van den Berg in deze tijd nagestreefde beelding: de natuur hoéft niet langer herkenbaar te worden weergegeven, maar door het overbodige elimineren tot een sprekende, evenwichtige compositie van kleuren en eenvoudige vormen wordt de essentie zichtbaar.

Het werk maakte deel uit van de retrospectieve tentoonstellingen in Galerie Magazijn, Groningen (1976) en “Siep van den Berg, Kind van Mondriaan” in Museum Drachten (2018). 

Afgebeeld links/midden op de overzichtsfoto van het retrospectief in Groningen in 1976 . Monografie pag. 262 van “Dichter bij Siep”, Simon Deinum, Leeuwarden, 2014) . En daar hangt ie, op de foto!