“Op een heldere winterse dag bevond hij zich in hetzelfde bos aan de rand van een pikzwarte vijver omringd door majestueuze bomen. Het was stil en hij werd gefascineerd door de volmaakte weerspiegeling van de maan en de silhouetten van de bomen in het spiegelgladde oppervlakte van het water. Zoals gebruikelijk, boog hij zijn hoofd een beetje opzij om de spiegeling van onder naar boven te zien; toen draaide hij zich om en boog zijn hoofd diep naar beneden om tussen zijn knieën door het water te kunnen bekijken. Doordat hij met zijn handen de onderkant van zijn blik afschermde zodat hij de storende voorgrond niet zou zien, was het niet moeilijk zich voor te stellen dat hij rechtop stond en de hemel in keek. Grinnikend stelde hij vast: hier sta ik met mijn hoofd naar beneden en geloof dat ik naar boven kijk! Terwijl hij daar zo stond liet een eekhoorn boven hem een eikel in de vijver vallen en verstoorde het gladde oppervlak. Terwijl het water langzaam weer rustig werd, stond vader daar aan de grond genageld over wat hij zag. Wat prachtig, dacht hij, dat een paar kleine zigzag bewegingen me laten inzien dat ik naar water kijk en niet naar een boom! Het gevolg van dit voorval was de prent Rimpeling die dus omgedraaid zou moeten worden om het net zo te kunnen zien, als M.C. Escher dit de eerste keer zag.”
 

(* M.C. Escher: Art and Sciene, edited by H.S.M. Coxeter. M. Emmer, R. Penrose and M.I. Teuber, Elsevier Science Publishers B.V. 1986, p. 4.)