Van 10 januari tot en met 9 februari tonen wij werken van de Eindhovense kunstenaar Johan Lennarts (1932-1991). De expositie, bestaande uit een 30-tal werken, geeft een goed beeld van de ontwikkelingen van zijn werk door de jaren heen. De geëxposeerde werken maken deel uit van de collectie van Piet van den Boomen (1924-2019) die als gepassioneerd Lennarts liefhebber de kunstenaar met aankopen heeft gesteund.

De opening van de tentoonstelling zal plaatsvinden op 12 januari 2025 om 15.00 uur. U bent van harte welkom. Gelieve uw aanwezigheid te bevestigen door een email te sturen aan info@metzemaekers.com.

Iedere vrijdag, zaterdag en zondag is de expostie toegankelijk van 13.00 tot 17.00 uur. Andere dagen na telefonische afspraak.
 

Een verlegen alleskunner. Maar bovenal een schilder

Het klinkt allemaal zo simpel: ‘Schilderen is niet anders dan het zichtbaar maken van het zichtbare. Dat doe ik niet in een bepaalde stijl, dat kan vandaag in deze en morgen in die stijl. Ik heb geen stijl, maar wel een gezicht’. Was getekend, Johan Lennarts, in een interview met kunstcriticus Lambert Tegenbosch, in de Volkskrant, 22 mei, 1965.

Lennarts behoorde - met collega’s als Ad Snijders, Guido Lippens, Theo Kuypers en Jacques Slegers - tot de kunstenaars die in de jaren zestig en zeventig de toon zetten van de Eindhovense kunstscene. Laatbloeier Lennarts – hij krijgt van huis uit een flinke katholieke zwiep mee; verblijft zelfs een paar jaar op een seminarie: hij wil trappist worden – kan ongekend goed tekenen, ruikt aan de kunstacademie in Den Bosch, maar gaat al snel naar de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg.
Lesgeven is aan hem echter niet zo besteed; hij schildert liever en zoekt daarin hartstochtelijk grenzen op. Zelfs al brengt hem dat tot schrijven, filmen en het maken van conceptuele kunst (om later toch weer terug te keren naar zijn oude liefde).

Wispelturig, wordt de Eindhovense kunstenaar nogal eens genoemd en dat slaat dan vooral op de vele manieren waarop hij zijn kunstenaarschap invult. Want na zijn studie hanteert Lennarts een vlot expressionistisch taal. Maar hij mag zich dan wel enigszins verwant voelen aan Cobra en de Informele kunst, hij gaat toch liever zijn eigen weg, experimenteert graag en penseelt met het zo kenmerkende  trillende handschrift grote vormen op egale achtergronden. Koppen bijvoorbeeld, of bomenrijen die indrukwekkende massa’s worden. Fijne exposities volgen, onder meer bij galerie Peijnenburg en het Van Abbemuseum in Eindhoven.

Toenmalig Van Abbe-directeur Edy de Wilde steunt Lennarts waar hij kan en koopt op een goed moment een aantal doeken van hem. Maar Lennarts wil verder en maakt wat later, samen met Ad Snijders en JCJ Vanderheyden, de tentoonstelling ‘SAS’ (Schijt Aan Schilderekunst). Want kunst omwille van de kunst, dat is mooi, maar het was tijd om het belang van kunst te onderzoeken. Engagement wordt het leidende principe en dat gaat op een gegeven moment zo ver dat de latere Van Abbe-directeur Jean Leering Lennarts uitnodigt drie museumzalen in te richten. Samen met Snijders en compaan Lukas Smitz worden er demonstratief meubels in de zalen geplaatst en wordt er vervolgens vooral heel veel gediscussieerd. Tot besluit van de manifestatie maken de drie ieder een schilderij die worden samengevoegd tot een drieluik: ironie ten top.

Later krijgt krijgt Lennarts een solo in het Eindhovense museum en blijkt hij de schilderkunst weer te omarmen. Hij toont acryls op board die opvallen door de impressionistisch beeldtaal én door het groen; het zogeheten Lennarts-groen dat hij nadien heel veel toepast. Intussen luistert hij naar muziek van onder anderen Philip Glass en leest werk van Ludwig Wittgenstein en Martin Heidegger.

Eind jaren ’80 laat hij Nederland achter zich en vestigt zich in Lagadère, in het zuiden van Frankrijk. Waar hij – verlost van de Nederlandse beperkingen, zo lijkt het – een opvallende losse beeldtaal inzet. Lennarts: ‘Ik beweeg me op het grensgebied van chaos en orde’. Dat levert wederom sterke kunst op, niet onder te brengen in welk vakje dan ook. En zo hoort dat bij een kunstenaar die consequent de grenzen van de kunst opzoekt.

( Tekst, Rob Schoonen)