Gedateerd 1982. Herkomst: Uit de collectie van de familie. 

Over Ton frenken (1930-2004)
Antonius Wilhelmus Maria Frenken, monumentaal beeldend kunstenaar, schilder, tekenaar, kunstcriticus, docent. Zoon van Charles Frenken (1900-1982), leraar Frans, en Henriëtte Rek (1897-1989). Echtgenoot van Annemieke Sopers. Vader van drie zoons en twee dochters uit een eerder huwelijk met Joke Leemans. Deze eerste creatieve periode is nog ingebed in het Brabantse culturele klimaat. Met name het Vlaamse expressionisme van schilders als Constant Permeke (1886-1952) en Gustaaf de Smet (1877-1943) vindt in Brabant veel weerklank. Mede onder invloed van kunstenaars als Heinrich Campendonk (1889-1957), die zich in 1935 in Amsterdam vestigt en daar na de oorlog hoogleraar momumentale kunst aan de Rijks aca demie wordt, en zijn leerling Albert Troost (1924-2010), komt er een helderder en lyrisch element in zijn werk. Schilderijen uit deze periode dragen namen als: Landschap, Boerenkind, Storm, Winter, Torzo, Joke met lamp, De Dommel.
 

Een tijd dat schrijven over kunst, lesgeven en organiseren geregeld de overhand krijgen. Dat geldt natuurlijk in de eerste plaats de meesterproef van de Jeroen Bosch-tentoonstelling in 1976 in ’s-Hertogenbosch, die grote invloed op zijn leven heeft en waar jaren mee gemoeid zijn. Het beeld van Ton dat in brede kring leeft, is dat van criticus, leraar en directeur van de Culturele Raad. Dit animeert hij zeker, maar hij blijft daarnaast altijd schilderen. De lichtere, lyrische toets zet door. Zijn eerste grote tentoonstelling is in Het Kruithuis te ’s-Hertogenbosch (dec. 1984 - jan. 1985). Grote doeken als stralende vanen aan de muur: Open (1983), Vaandel (1982) en Hadrianus (1984). Daarnaast ontstaat er een intiemer thema: wat begint aan tafel met potlood op papier, wordt een motief voor een reeks schriftuurlijke doeken, van boven tot onder beschreven met dunne lijnen, korte streken, hanenpoten in pastelkleuren: Schriftuur in roze (1979), Wit schrijfsel (1980), Geschreven stad (1983). In deze jaren neemt hij afscheid van de Culturele Raad Noord-Brabant en van de Kunstacademie in Den Bosch. Het kritische werk voor Brabant Pers en tijdschriften wordt minder. En de concentratie in het atelier neemt toe. De lichte, snelle toets maakt langzaam plaats voor een intensievere werkwijze van laag op laag, van donker naar licht. Het kleurengamma verhevigt zich. Schilderijen in aardse okers: Rood veld in geel kader (1992), Zonnelied (1992). Cirkels in een veelheid van grijzen: Cyclische tijd (1987), A brief history of time (1989). Het componeren in veelluiken als levensfasen van de mens: Via mystica. Als staties. Als woningen: Demeure (1999). Deze thema’s met de blokken, de ramen, doorgang, intimiteit, worden steeds opnieuw opgepakt, herijkt, zelfs het Cimabue-thema wordt geabstraheerd in een sobere boog, verwant aan de poorten uit eerdere perioden. Na een kort ziekbed sterft hij in december 2004.