De natuur bejubeld en de mens bekritiseerd op fijne expo in Oirschot

RECENSIE
Het is bijzonder om werk van het kunstenaarspaar Aagje Linssen en Jeroen Vrijsen eindelijk eens in een duotentoonstelling gepresenteerd te zien. Het past wonderlijk goed, zo blijkt in Oirschot.

(Rob Schoonen 05-12-21, 20:00 Bron: ed)

Groepstentoonstellingen waren er maar genoeg waar zowel Linssen (1981) als Vrijsen (1975) aan deelnamen, en solo’s ook. Maar beide Eindhovenaren laten nu in Oirschot voor het eerst - bij mijn weten - samen recent werk zien.

Natuur

Het kunstenaarsduo deelt een diep gevoelde belangstelling voor de wereld om hen heen en dan met name om de natuur. Hoe respectvol zij daarmee omgaan, is voor hen vanzelfsprekend en daarom is diezelfde natuur dikwijls onderwerp van hun tekeningen en schilderijen. De bedreigingen van diezelfde natuur, door de mens, dat zie je geregeld terug in het werk van de vreedzame activist Vrijsen; dan wil het nog wel eens donderen en bliksemmen op het doek.

Linssen schildert wat zij heeft waargenomen en kan daarbovenop ook nog eens het gevoel dat bij die momenten hoort, schilderen. Dat klinkt eenvoudiger dan het is, want Linssen kan dat ook nog eens zó doen, dat vrijwel iedereen die het werk bekijkt, het als zodanig - op haar manier dus - leest. Haar beeldtaal is in die zin vrijwel universeel en dat is ronduit knap.

Daar zie je schelpje in het zand en wat verderop, is dat niet een kleine kwal die mee-golft op de stroming? 'Vlinderstruik', 2021, Aagje Linssen.

Een van haar grotere werken op de tentoonstelling is een verticaal doek, bijna anderhalve bij een meter groot. Wat je ziet is een ecru-kleurige ondergrond waarop kleine verfvlekjes dwarrelen; witte, grijze, roze vlekjes. Van een afstand bekeken voel je onmiddellijk: ik sta in de zee. De Noordzee bijvoorbeeld, niet die azuurblauwe Middellandse Zee, maar die van Egmond of Zoutelande. Je staat tot je enkels in de branding en kijkt naar beneden. Hier en daar glinstert wat zonlicht op een golfje, daar wordt een stukje zeewier meegenomen door het terugtrekkende water, daar zie je schelpje in het zand en wat verderop, is dat niet een kleine kwal die mee-golft op de stroming? En dat alles geschilderd in ei-tempera; een oude, en ingewikkelde schildertechniek die vrijwel altijd ingetogen tinten oplevert.
Het past wonderwel bij dit en haar andere doeken, die stuk voor stuk de natuur bejubelen. Probeer bijvoorbeeld bij het werk Vlinderstruik maar eens níet de zomer te voelen en te ruiken.

Zonnebloemen

Vrijsen zet daar een wat forsere beeldtaal en meer expliciete boodschap tegenover. Zoals in het olieverf Van Gogh rules the Plains, but the rich conquered it all. Het werk, van dit jaar, toont een wat desolaat landschap met een aantal half-verlepte zonnebloemen en - rechts onderin - iets ondefinieerbaars rood. De lucht is meer zwart en grijs, dan blauw. Het is van een grauwheid die je bijna naar adem doet happen en doet tegelijkertijd recht aan de grootsheid van de Brabantse schilder Van Gogh. En ook hier ageert de milde activist tegen de ongelijkheid in de wereld en presenteert ons tegelijkertijd hoe wij mensen met diezelfde aardkloot omgaan: niet goed, dus.

Bij het zien van Vrijsen’s recente werk bekroop mij - meer dan ooit - dat hij eigenlijk een keer zou moeten samenwerken met Aaron van Erp. Het handschrift van beiden schreeuwt daar zo’n beetje om. En ook qua thematiek zou het moeten kunnen. Denk ik. Misschien vechten ze elkaar na een uurtje het atelier uit,maar voor hetzelfde geld ontstaat iets magisch… Mocht het ooit zover komen; ik hou me aanbevolen om dat proces te volgen, als een vlieg aan het plafond.

‘Oneindig’, expo Aagje Linssen en Jeroen Vrijsen. Metzemakers, Koestraat 30, Oirschot. Open: zat en zon van 13-17 uur. Tot 20 december.