Werk van Expositie Pieter Alewijns, te zien bij Metzemakers in Oirschot 

Pieter Alewijns uit Eindhoven maakt kunst waar je van gaat grijnzen

RECENSIE OIRSCHOT - De naam Pieter Alewijns koppel je bijna als vanzelf aan etsen. Met de hand ingekleurde etsen bij voorkeur. De Eindhovense kunstenaar heeft al op de academie in Den Bosch een voorliefde voor die aloude techniek ontwikkeld en die is hij altijd trouw gebleven. Onvoorwaardelijk.

Wie: Pieter Alewijns, grafiek en beelden.
Waar: Kunststichting Metzemaekers, Koestraat 30, Oirschot.
Wanneer: zaterdag en zondag van 13-17 uur. Tot 3 februari.

Niet voor niets was hij jarenlang kunstenaar-medewerker bij Grafisch Atelier Daglicht, al vanaf de tijd dat die werkplek nog huisde in de krochten van De Fabriek. Jarenlang heeft hij er in stinkende dampen etsen helpen draaien en zeefdrukken helpen trekken. Ook in de tijd dat Galerie Peninsula nog bestond – die mede door Alewijns werd gerund - bestond een fiks deel van de exposanten uit grafici.

Dit is lekker werk

Daarnaast heeft Alewijns (1954) een zwak voor esthetiek. Inhoud is van belang, ja, maar voorrang werd en wordt nog altijd gegeven aan zaken als compositie, kleur en structuur. Kijk naar de honderden drukken en collages die hij de afgelopen decennia heeft gemaakt en je voelt: dit is lekker werk, waar kleuren en vormen bijna perfect worden gecombineerd, maar elementen soms ook fijn schuren. En – je bent romanticus of je bent het niet – die beeldtaal wordt gecombineerd met vertellingen die lijken ontleend aan mythische vertellingen, sages of sprookjes. De etsen en collages worden dan ook bevolkt door niet-bestaande mensfiguren en dieren (veel vogels) in gefantaseerde landschappen.

Maar, Alewijns heeft vorig jaar het tweedimensionale ingeruild voor ruimtelijk werk. Nu is het maken van sculpturen voor hem niet helemaal nieuw, maar het nadrukkelijk alleen maken van assemblages is dat wel. Op rommelmarkten, bric-à-brac-winkeltjes, maar ook simpelweg bij de Action, vindt hij allerhande beeldjes, prulletjes, apparaatjes, afgedankte gereedschappen en een trits ondefinieerbare andere dingetjes. Die hij vervolgens thuis in elkaar schroeft, plakt en klemt, beschildert, en ze zo samenstelt tot wonderlijke objecten.

Soms te simpel

De beeldtaal van de grafische bladen en ook zijn drang naar esthetiek, het zit allemaal óók in de recente kunstwerken. In dat opzicht is Alewijns niets veranderd. Grootste verschil met de etsen is dat hij met het ruimtelijke werk de beschouwer laat grijnzen. Het is grappig, aangenaam werk dat hij toont in Oirschot. Ik bedoel: een heiligenbeeldje voorzien van een kop van een lam en dat werk vervolgens ‘De heilige familie’ noemen, ik vind dat buitengewoon grappig, al was het maar omdat dit beeldje letterlijk een ruimtelijk pleonasme is. En zo vallen er tal van geinige combinaties te ontdekken in de assemblages.

Daar schuilt ook een gevaar in, want soms schiet Alewijns over de rand; is het allemaal te makkelijk samengebracht en is het constructief allemaal net te simpel. En wordt het daardoor (slechte) kitsch. En dat moet je niet willen. Meer inhoud kan dan helpen. (Rob Schoonen 13-01-20, 11:00 Bron: ED / Foto Frank Seegers)