Op de achterzijde gesigneerd en gedateerd 1972. Herkomst: particuliere collectie Venlo.

In september toont Kunstmakelaardij Metzemaekers een zestal schilderijen van de in Oirschot geboren kunstenaar Piet Teraa (1917-1996). Wat schilderde hij? Men ziet een vorm, doorgaans een grote, overwegende vorm: een cirkel, een vierkant, een lichtbaan in wit, grijs, blauw, met hier en daar een lichtere kleur, als het ware een schemering, een opkomen of uitdeinen van geel, rood, roze, grijzer grijs, witter wit, een Rothko-frivoliteit. Zeer volmaakt, maar zeer eenvoudig staan de vormen daar uitgevoerd, om de beschouwer te overvallen, koud te laten of te ontroeren.
 
Te zien tot 28 september. Iedere donder- en vrijdag van 13.00 tot 17.00 uur. Andere dagen op afspraak.

Over Teraa
Eind jaren zestig onstonden schilderijen die allesomvattend leeg waren. Schilderijen die over schilderen zelf gingen, wit op wit, zwart op zwart. Abstracte, geometrische doeken, zo men wil, over cirkels en driehoeken. Halverwege de jaren 70 is een korte film opgenomen waarin Piet Teraa aan het werk te zien is en zelf kort toelicht waar het hem om gaat. Hij begin te vertellen over fundamentalitische schilderkunst, waarbij hij nadrukkelijk in het midden laat of hij zichzelf als fundamentalist classifeert of niet. Even verderop zegt Teraa geen persoonlijke emoties te kunnen en willen schilderen. "Emoties zijn heel vaak van voorbijgaande aard, duren niet zo heel lang, soms vijf of tien minuten, maar in die tijd is geen schilderij klaar".

Waar hij op doelt met zijn werk is universele vragen of tijd, ruimte en eindigheid, oneindigheid, leven en dood, schilderkunstig op te roepen. Hierin vinden we waarschijnlijk de reden waarom Teraa het penseel weer heeft opgepakt. De jaren met keramiek - driedimensionaal werken - en vooral de kennismaking met zenboeddhisme hebben hem nieuwe inzichten en een nieuw onderwerp verschaft. Het gevoel 'alles al gedaan te hebben' heeft plaats gemaakt voor een nieuw uitgangspunt, namelijk iets wezenlijks, de kern van het bestaan, op doek willen zetten. En de kern van het bestaan zit niet in de vorm van een boom of mens. Zonder terug te keren naar figuratieve afbeeldingen, keerde Teraa zich wel degelijk naar het realisme. Hij ondekte dat de uiterste beheersing van zijn medium een voorwaarde bleek om op realistische wijze vragen die universeel en diepgeworteld zijn te kunnen neerzetten. Zijn leerschool die hem langs allerlei stromingen in de kunst had geleid was dus niet voor niets geweest. Zeker het werk uit de laatste jaren van zijn leven is niet meer abstract te noemen, terwijl iedere figuratie ontbreekt. Ook spreekt men wel eens over monochrome doeken, maar voor wie goed kijkt zijn de schilderijen evident niet monochroom. Zeer fijne kleurovergangen, waarbij het moment van overgang nauwelijks zichtbaar is, kenmerken de schilderijen. Dit spel geeft een oneindige diepte aan het eindige doek. Veel beschouwers spreken dan ook over een landschap of verre horizon als zij voor een werk van Piet Teraa staan. Het is hem werkelijk gelukt om tijd en ruimte te schilderen. Begrippen die ons, op de momenten dat we ze ons realiseren, op gevoelens van universele waarden doen stuiten. Tijd en ruimte bepalen de dimenseie waarin we ons bevinden. Zijn zijn zichtbaar en voelbaar als we ons ervoor open stellen. Piet Teraa stond ervoor open en herkende ze in de kleinste dingen. 

Op een gegeven moment verschijnen diagonale banen in een lichtere kleurtoon op de werken. het was een cadeautje van de zon die vlak voor het ondergaan dag kwam zeggen door het atelierraam. Een baan van licht scheen over het doek. Teraa zag het, herkende het en, heel realistisch, schilderde het.

(Tekst Caro Sicking / Monografie Piet Teraa 2000)