Tin (code:M113)
Een wit, zacht glanzend, niet hard metaal met laag smeltpunt, 232 graden celcius, niet onderhevig aan oxydatie, en in de natuur gevonden als tin-carbonaat of silicaat. Reeds zeer vroeg toegepast als component bij het legeren van roodkoper tot brons. Mits onder toevoeging van lood, waardoor het tin minder hard wordt en de gietbaarheid verbetert, werd het zeer veel gebruikt voor het gieten van allerlei vaatwerk en klein gerei; ter versteviging werd later ook gelegeerd met enig koper of antimonium. Voor kannen en grote stukken werden de onderdelen afzonderlijk in de bronzen vormen gegoten en daarna aan elkaar geweld; kleinere onderdelen, zoals oren, werden aan het reeds gedeeltelijk afgewerkte werkstuk vastgegoten. De ronde vormen werden bijgedraaid en gepolijst op de bank, die ook gebruikt werd voor het trekken van de parallel lopende rillen. Gegraveerde versiering, meestal stippelgravure, werd soms aangebracht van de 16de tot de 18de eeuw; reliefversieringen werd in gietvorm zelf uitgesneden. Tin werd in de 17de eeuw ook gebruikt voor intarsia, bijv. Bij boulle-meubels, en als opgelegd ornament, bijv. Bij antwerpse kunstkabinetten. Liturgisch tinnen vaatwerk werd slechts gebruikt in tijden van nood, zoals het einde van de 16de eeuw in de zuidelijke nederlanden, de dertigjarige oorlog in de duitse gewesten, de franse bezetting op het einde van de 18de eeuw. Het faiencegoed en in de 18de eeuw het porselein waren geduchte concurrenten voor het tingerei, dat steeds sierlijker werd en aan de rococovormen werd aangepast; het bontgekleurde, verlakte tin is een van deze pogingen om een aangenamer uiterlijk of aanzien te bereiken. De vele tinnen voorwerpen uit de 19de eeuw bezitten weinig of geen kunstwaarde. De laatste decenniavan die eeuw werd er o. M. In duitsland, denemarken en nederland naar gestreefd, door schoonheid van materiaal en sobere, aan het doel beantwoordende vormen, het tin opnieuw in het kunstambacht te laten gelden.
